Ach, wat maken enkele opiniestukken over Brussel toch het mooie weer bij Brusselaars. Elk met een uiteenlopende visie over Brussel. Als 16-jarige Brusselaar van Marokkaanse afkomst heb ik gemerkt dat er zonder twijfel een multiculturele sfeer in Brussel hangt.
Die sfeer herkennen echter vaak alleen Brusselaars. Het verbaast mij niet wanneer ik in opiniestukken enkel nuance vind bij die mensen die de Brusselse sfeer beleven. Ga je in Brussel om de hoek, dan tref je de sympathieke Pakistaanse uitbater van een nachtwinkel. Ga je wat verder, kom je in een Vlaamse viswinkel waarvan de werknemers helemaal niet allemaal Vlaams zijn.
Toch blijven de scholen het mooiste multiculturele beeld dat Brussel kan bieden. Na de laatste bel, zie je een mix van welgeteld 70 verschillende nationaliteiten op straat. Zo denk ik aan mijn vorige school: het Maria-Boodschaplyceum in hartje Brussel. Wat sommigen dan eigenaardig vinden, is dat ze het allemaal goed met elkaar kunnen vinden. “Heb je een donkerdere huidskleur of verschilt je moedertaal van de mijne? “Wel kom erbij!” luidt het dan.
Laatst vroeg ik aan een vriendin uit Kortrijk wanneer ze eens langskomt. Ze antwoordde heel bitter dat ze nooit naar Brussel zou mogen komen van haar ouders. De reden? Ze vonden het te gevaarlijk voor een meisje. (Ayoub El Azzaoui)
Brussel heeft natuurlijk ook enkele probleemwijken waar men het steeds over heeft, waarbij een bepaalde gemeenschap de pineut is wanneer er iets onacceptabel gebeurt. Die wijken hebben in de eerste plaats sociaal-economische problemen.
Men heeft het vaak over twee groepen als men het over probleemwijken heeft. Aan de ene kant de probleemjongeren die in ons land geboren en getogen zijn. Toch worden zij beschouwd als vreemdelingen. Ik ken zulke jongeren en ik weet wat ze meemaken. Die mensen voelen zich niet geaccepteerd of willen niet gewaardeerd worden in onze samenleving met als gevolg dat ze een geïsoleerde gemeenschap vormen. Zij vormen geen geheel met de samenleving. Er ging dus duidelijk iets mis. Men moet zich dringend de vraag stellen waarom dat het bij hen misging en wat eventuele oplossingen zijn.
“Bestaan er oplossingen?” wordt er gevraagd. Het is van cruciaal belang eerst te luisteren naar die mensen en ze te proberen te begrijpen vooraleer men naar oplossingen zoekt. Zulke zaken vergen tijd. Verandering gebeurt nooit van de ene dag op de andere.
Aan de andere kant komen we terecht bij de mensen die er bij zijn gekomen, de immigranten. Bij hen is de beslissing snel gemaakt wanneer men in België aankomt en men mag kiezen tussen de wijk die je aan je thuis doet denken of een plaats die je heimwee bezorgt.
Het feit dat ik als Belg van Marokkaanse afkomst werd beroofd door jongeren die de pineut zijn als ze iets fout doen, bewijst dat ze het niet op één enkele groep gemunt hebben. Tijdens zulke momenten overvalt je een haatgevoel tegenover een bepaalde groep. Intolerantie en onverdraagzaamheid steken de kop op. Maar uiteindelijk moet je zulke betreurenswaardige feiten kunnen vergeten en de werkelijkheid onder ogen zien zoals ze is. Na mijn middelbare school zou ik graag een toeristisch bureau willen oprichten, waarmee ik het mooie aan Brussel met iedereen kan delen en de moeilijkheden van de stad kan uitleggen.
