Het einde van je werkdag komt in zicht. Soms is het moment daar vooraleer je het beseft. Soms moet je jezelf nog wat voortslepen. Maar de beloning is zo goed als elke dag dezelfde. Je mag toegeven aan die sluimerende vermoeidheid, of je kan alles opzij zetten en uitkijken naar andere belevenissen. En je haast je op weg naar huis, want je wil voor het donker thuis zijn. Je weet dat je dan liever al aan de tafel zit, of in de zetel, of aan je bureau. Zo gaat dat immers met avonden, elke dag opnieuw.
Als een nevel daalt de nacht over de stad neer. Met wat klein geluk priemen de laatste zonnestralen tussen enkele gebouwen net wanneer je langsloopt. Of steken enkele lichtrode en oranje wolken zich af tegen het blauw in de lucht dat stilaan donkerder wordt. Maar wat gebeurt, is onherroepelijk. De nacht is allesomvattend. Neonlichten doen ons iets anders geloven, maar duisternis loert om elke hoek.
De beelden die op je netvlies staan gebrand, worden betekenisloos. Het diffuse donkergele licht van straatlantaarns geeft de omringende gebouwen en straten een dreigende uitstraling. Enkele goedgekozen lampen maken met hun invallende lichtstralen de omgeving net vrediger. Als de lantaarns kapot zijn, blijft alleen een lugubere leegte achter. De aanblik en de vorm zijn veranderd. De stad is veranderd.
De omstandigheden bepalen het gevoel. Nog meer dan overdag laat Brussel je ’s nachts dromen, laat de stad je verdwijnen en schept ze nieuwe verwachtingen. Andere, soms duistere, krachten, nemen de bovenhand. “Nachtlucht bevat de meest eigenzinnige smaken,” zong Jamie Woon. Niemand die het kan vatten, niemand die het wil proberen. Maar het biedt een bodemloos vat aan inspiratie. De nacht betekent eenzaamheid, stilte en duisternis. De nacht betekent vrijheid, vreugde en verleiding. “Ik wil deze nacht in de straten verdwalen,” riep Wannes Van de Velde.
En toch wordt aan het einde alles weer lichter. De eerste zonnestralen doorklieven de donkere wereld, terwijl hier en daar de draad weer wordt opgepikt. De ene omarmt het eerste licht, de andere verafschuwt het. De nachtelijke realiteit maakt plaats voor de dagelijkste routine. De roes mondt uit in een stekende hoofdpijn.
Eerder verschenen op http://bxlen.wordpress.com.
