Nieuw en hip en trendy, het moet gezegd, het trekt aan. Zeker als het een brunchadres betreft in hartje volks Brussel, midden op een schoongemaakt ex-brandweerplein, net buiten de allergezelligste zondagsdrukte van de stad.
Locatie: ideaal!
Klimaat: stralende zon, geen zucht wind, eerder dorstig weer, net niet te warm voor voormiddagvoedsel.
Bevolking: leuke Brusselse mix, jong en oud, kostuums en pyjama’s, pumps en sloefen, enfin we zitten hier op ons gemak. Voor even dan toch, dat gemak. Want
dan begint het, het spel, de opdracht, the quest, the mission, the battle for food!
Voor al wie de sprong wil wagen, voilà le scénario:
1. Krijg een ober te pakken.
2. Krijg een vriendelijke ober te pakken.
3. Krijg een vriendelijke ober te pakken die zin genoeg heeft om de kaart te brengen en die binnen de drie kwartier je bestelling komt opnemen.
4. Probeer binnen het uur na bestelling alles op het goeie moment aan tafel te krijgen vooraleer je verhongert van dorst en frustratie.
Maar we zijn goed gezind, want het is lekker warm in Brussel, en het is zondag, en we bevinden ons in goed gezelschap. En we hebben honger. Dus we zitten het uit.
En daar komen ze dan, onze brunchborden.
Njam, het ziet er heerlijk uit:
Kort gebakken elegant gesneden plakjes raap worden afgewisseld met perfect gegaarde stronken asperge, gelegen op een bed van mozzarella burrata. We nemen een hap, en vergeten plots hoe lang we hierop hebben gewacht, want wat is het lekker! Lekker en licht, en boordevol licht gezouten aardse smaak. De mozzarella verraste even door de sterke gelijkenis met een gigantisch gepocheerd ei, wat hier fantastisch bij had kunnen aansluiten, maar daar malen we niet om. Laat het een tip zijn om thuis te proberen.
Het beloofde brood echter bleef uit tot na we de laatste hap niet meer uit onze mond konden weerhouden. Jammer. De koffie die we nog wilden bestellen heeft het ook niet meer gehaald, onze arm was moe van het zwaaien, mijn nek begon stijf te worden van het omkijken, en de durf om nog extra aandacht te trekken begon plaats te ruimen voor zin om zo snel mogelijk te vertrekken. Wat we, na betaling aan de toog binnen, ook wijselijk gedaan hebben. En toen dachten we: ‘Wat jammer voor de kok, want het was lekker!’
