Brussel is een moeilijk lief. Je kunt de stad hartstochtelijk liefhebben, maar er zijn ook momenten dat je haar verfoeit en eraan denkt haar voorgoed te verlaten, zelfs als je er al een half leven woont. Zoals een kunsthistorica en mediafiguur, die in een vurig pleidooi voor De eeuw van Brussel van Eric Min haar haat-liefderelatie met de stad beschrijft. Van wie is het onderstaande citaat?
Brussel is een vrouw. Ze ziet er soms uit als een dame en dan weer als een sloerie. Ze is parmantig, verleidelijk zelfs. Op haar allerstoutst lacht ze je in het gezicht uit, terwijl je net in haar ogen was gesmolten. Ze is muze, moeder en hoer, zij het niet altijd in die volgorde. ’s Avonds wil je haar bezingen, ’s ochtends vervloek je haar goedkope kasseien waar je met je hakken in blijft haperen. De ene dag steek je een Jubilate af ter hoogte van de Kleine Zavel, de volgende verwens je haar nieuwe skyline. Aan die nieuwe toren, een fallus vlakbij het Kanaal, zal en wil je nooit wennen.
Het citaat is van Chantal Pattyn. Ze is netmanager van Klara en presenteert op dezelfde radiozender het kunstprogramma Pompidou. Als radiopresentatrice brak ze door in de jaren 90 met de programma’s Update, BasSta! en Frituur Victoria. Ze presenteerde ook een jaar lang op tv het politieke praatprogramma De zevende dag. Ze is van opleiding kunsthistorica met een specialiteit in Afrikaanse kunst.
