In 2016 verhuizen circa 2.600 Vlaamse ambtenaren naar Thurn & Taxis. Bruno Sagaert hekelt het protest van de overheidsvakbonden tegen de vermeende gevaarlijke wandeling naar de nieuwe site. Zijn tekst verscheen eerder op zijn persoonlijke blog .Bru-connections.
Ontwaken in Brussel is niet hetzelfde als pendelend toestromen in de hoofdstad. Het Noordstation uit en verdwijnen tussen de kantoorgebouwen. Geen Brusselaar gezien. Hier en daar een dakloze en een Roemeens muziekgroepje om de ochtend voor kantoortijd wat op te vrolijken. Enkel een kudde van mensen, allen in dezelfde richting. Niemand in de tegenstroom. Dat zou de beweging splitsen. Net zoals je een steen in de rivier gooit.
Heel wat kantoorpendelaars die enkele honderden meters verhuizen naar de overkant van het Kanaal, het splitst de meningen. Nochtans werden de leidinggevende ambtenaren anderhalf jaar geleden al geïnformeerd om deze vernieuwing te implementeren. Sommige sectoren hebben wat meer implementatietijd nodig dan andere.
Maar de oprispingen zijn geen meningen meer. Het zijn vooroordelen, aannames, ideeën zonder ook maar enige zin voor realiteit. ‘Je pense donc je suis.’ Een stevige vuist is nu nodig. Niet fysiek, wel om de gedachten over Brussel eens goed door elkaar te schudden.
Enkele honderden meters stappen per dag is een fysieke activiteit, goed voor de gezondheid. Minstens 30 minuten per dag, vooral voor kantoorpendelaars met een zittend zitvlak. In alle rust door een stille buurt langs een park en over een kanaal mogen werken op een mooie site, afgeschermd door muur en slagboom. Een veilig gevoel. Beschermd door ‘security’. Zelfs je eigen woonomgeving heeft geen omwalling beschermd door controlerende wachters zoals gemeengoed in Johannesburg.
Voor wie of wat moeten we ons eigenlijk beschermen tijdens deze groepswandeling met vele tientallen tassendragers? De dakloze? Het anderskleurige kind op een speelterrein, rijk aan cultuurdiversiteit? De asielzoeker, ontheemd van zijn thuisland? Je moet maar uit de Gazastrook komen. Ocharme, die mensen daar. We zullen nog een centje storten als middenklasseburger aan een vredesorganisatie om het geweten te sussen.
Hou op met die hypocrisie. Overal waar mensen wonen is er strijd, geweld en diefstal. Waar mensen dicht bij elkaar wonen, is die kans groter. Als dat gepaard gaat met structurele armoede, leefonzekerheid en ontheemd zijn, is de frustratiedrempel laag. Een grootstad ontsnapt daar niet aan. Hoe verscheiden ze ook is van buurt tot buurt, straat tot straat.
Maar zoveel heisa over een verhuis van enkele honderden meters voor de werkende Vlaming naar een site in complete heropleving, in een buurt waar onderwijs wordt verstrekt, een stevige buurtwerking werkzaam is, er nog enige industrie aanwezig is om ook laagopgeleiden een job te geven. Het doet onrecht aan de mensen die er wonen, het doet onrecht aan de mensen die er een bestaansrecht zoeken, het doet onrecht aan de vele vrijwilligers die de buurt laten heropleven.
Opnieuw een media-onrecht over een grootstad die recht geeft aan elkeen die er vertoeft, ook de pendelaar. Denk twee keer na als je vanuit een werknemersorganisatie de media opzoekt en je eigen waarden geweld aandoet. Media, denk twee keer na als medeverantwoordelijke voor de beeldvorming in vele huiskamers waar klein en groot onze toekomst maken.
Oorlog zie je op de beeldbuis. Het gevecht voor een beter Brussel gebeurt in je hoofd, bij elkeen.
