Categorieën
Brussel Actua

Dromen van vrede

Door de band met mijn naaste familie word ik tot de diaspora gerekend. Het zegt me weinig of beter, het behoren tot een over de wereld verspreid volk kan er bij mij nog door maar een natie die recruteert, dat gaat me te ver. Natiegevoel keur ik niet af, een mens heeft nood aan een collectieve eigenheid en als een wat abstract begrip als natie politieke organisatie kan tewerkstelligen, mij goed. Een opbod tussen volkeren en naties  heeft echter al tot een wereldoorlog geleid dus laten we er maar voor altijd van afstappen, van de sterke natiestaat, vooral als er het verleden en religie wordt bijgehaald om die groot en invloedrijk te maken.

In de eerste plaats voel ik me Brusselaar en stedeling maar een stad aanzien geven door te streven naar een onafhankelijkheid die doet denken aan een stadstaat of om nu te gaan streven naar een staatsgodsdienst, neen, daar doe ik niet aan mee. Ver van ons bed, zal je denken. In de bakermat van de democratie, het klassieke Griekenland,  zijn oorlogen uitgevochten tussen stadsstaten en zowel in Engeland als in Turkije is er sprake geweest van het opleggen van een religieuze stroming, om van de Contrareformatie uit onze streken nog te zwijgen. Als populist zou je dan al snel kunnen besluiten dat het de Engelsen zijn die boter op het hoofd hebben als het gaat over dat gebied aan de oostkust van de Middellandse Zee  waar vandaag een bloedig conflict woedt. Acties van vandaag van de enen aan keuzes uit het verleden van anderen koppelen kan verheldering brengen in de zaak maar ontheft de strijdende partijen van vandaag niet van hun verantwoordelijkheden.

Het valt me moeilijk om een standpunt in te nemen in het conflict. Voor beide partijen is wat te zeggen. Rationeel benaderd is het zomaar bezetten van grondgebied of  het dreigen met aanslagen verwerpelijk maar diep binnenin knaagt de hoop op een oplossing. De Belgische situatie, hoe complex en bij wijlen surrealistich die ook mag zijn, ze wordt wel eens als toetssteen aangehaald. Je kan je dan laten verleiden om die denkoefening aan te gaan, tegen beter weten in. Niet haalbaar, concludeer je al snel. Iedereen streeft hier naar een eigen plekje onder kerktoren of belfort, met een baksteen in de maag en op zoek naar een individualiteit die nog net door de anderen getolereerd wordt en door oningewijden onbegrepen is. Nu dient  wel gezegd dat men zich stilaan loswikt van een minderwaardigheidscomplex dat maakt dat men zich liever terugplooit op zijn eigen, kleine besognes maar toch, is het in de verf zetten van provencialistische verschillen een goed uitgangspunt om constructief verschillen te overbruggen. Dan nog liever Brussel als stichtend voorbeeld nemen.
Jerusalem wordt een stad die politiek een zekere onafhankelijkheid ten overstaan van twee aangrenzende regio’s krijgt toebedeeld en  waar een taalgemeenschap die in de minderheid is politieke garanties krijgt om daadwerkelijk aan het bestuur deel te nemen. Elke religie of levensbeschouwing krijgt de vrijheid van eredienst en wordt gesubsidieerd. Samenlevingsproblemen en fundamentalisme zijn er om te worden aangepakt. Desnoods wordt een internationale organisatie als de VN onder de arm genomen om de juiste voorwaarden te scheppen en indien nodig op te leggen.  Een nieuw Jerusalem maakt van de keuze tussen een éénstaat- of tweestatenoplossing een vals keuze. Jerusalem wordt het koppelteken tussen een onafhankelijk Palestina en Israël, twee regio’s die uit elkaar blijven groeien tot ze, deel uitmakend van een groter geheel, elkaar opnieuw gaan respecteren en vinden. Er mag al eens gedroomd worden.

een wandelende jood

 

 

 

 

Share

Door Michel

Heeft een boontje voor Brussel, pendelde jaren lang om er te gaan werken en komt er, ook nu nog, graag terug. Hij vindt multiculturaliteit, zeker in steden, onvermijdelijk en verrijkend. Dat verschillen zichtbaar en soms uitvergroot worden is er een consequentie van. Als ze inspiratie opleveren is het mooi meegenomen.