Na het werk haastte ik mij naar de sleutelmaker in het centrum van Brussel. Hij had me ooit goed geholpen toen ik mijn fietssleuteltje wilde bijmaken. Tevoren was ik bij Mister Minit gegaan. Ik verloor er mijn tijd. Na een koel onthaal en twee stuntelige pogingen bleek dat het reservesleuteltje niet paste en ik kreeg mijn geld terug. Een heel ander verhaal bij sleutelmaker Clé Rapide, die ik in de Gouden Gids vond. Zijn vakmanschap stond niet ter discussie, hij had bakken ervaring, klantvriendelijkheid droeg hij hoog in het vaandel. Het resultaat was er: een perfect sleuteltje en ik betaalde zowaar minder dan bij de concurrentie van de alomtegenwoordige keten.
Vandaar dat ik naar hem stapte toen bleek dat mijn nieuwe broeksriem extra gaatjes kon gebruiken. “Nee”, zei hij vriendelijk, “dat doe ik niet. Maar in de buurt is een kleine schoenmakerswinkel die je kan helpen. Bij Mister Minit zou je je blauw betalen.”
Ik was er voorbijgelopen, maar toen ik op mijn stappen terugkeerde, vond ik de onschijnbare, volgepakte winkel. Het was al na sluitingstijd. De man zag me in de etalage kijken en opende het raampje boven de deur. Er ontspon zich een gesprek in een mengeling van Nederlands en Frans. Hij perforeerde prompt twee gaten in mijn riem en op mijn vraag nog een derde. “Je vous dois combien?” vroeg ik. “Niks,” antwoordde hij. Ik stond perplex. Gratis bestaat toch niet? Er is toch altijd iemand die de rekening betaalt? Ik bedankte hem hartelijk. En nam mezelf voor dat ik ooit zou terugkeren om een ode te brengen aan de grootsheid van de kleine zelfstandige. Het verwondert me niet dat Elle hem opneemt in het lijstje van beste schoenmakers van het land.
