Ik heb een fiets gekocht. Jaren lang was ik een automobilist. En was ik overtuigd! Al dat fietsgeweld, gevaarlijk is dat. Verbieden moesten ze het. Met de auto kom je overal, dus moet er maar plaats voor gemaakt worden. Tot ik mijn job opzei en mijn trouwe transporteur me onverbiddelijk verliet. Te voet, dacht ik toen. Ik wandel graag! En de bus, tram of metro, die komen ook overal, niet? Of bijna toch.
En toen werd het zomer, en warm. Wat is me dat zeg, wonen we nog wel in België? Hm, de geur van sommige tramnemers dringt ongevraagd mijn neusvleugels binnen. En als ik de plakpaal niet snel vastgrijp, vlieg ik bij de volgende bocht ook nog eens gezellig in de schoot van mijn welriekende buur. Leuk is dat. Komt er nog eens bij dat het centrum dit weekend verkeersvrij is verklaard en iedereen van opgewonden verwarring nog wat extra vocht via zijn huid de lucht in stuurt. Dus zat er niets anders op. Ik zocht de dichtstbijzijnde fietsmarchand op Google en ging te voet op weg, vastbesloten op wielen terug te keren.
Ik zocht en vond! En warempel, ik voel me als Rapunzel in Wonderland, Sneeuwwitje en de zevenmijlslaarzen, Klein Duimpje bestoft met het poeder van Tinker Bell. Ik ben weer 8 jaar en cross door de straten als een wilde BMX-racer. Niet veel verschil met mijn automanieren dus, maar nu met de wind in mijn haar en de files achter mij. En een voetafdruk van 0,0. Wat een zalige waanzin, een crisis die de wereld weer een beetje beter heeft gemaakt. Ineens een stevig slot bijgekocht ook. Mijn nieuwe tweewieler pakt niemand meer van me af.
Sayonara slepende verkeersstress,
en vaarwel liefste mini,
ik hoop dat je ergens lekker vrij rond racet met de wind in je carrosserie en de files ver achter je.
