Isolatie. Decoratie. Investering. ‘We kunnen het allemaal gebruiken’, moeten de ontwerpers van metrostation Louiza gedacht hebben, toen ze een van de ingangen opwaardeerden met het wandtapijt van Edmond Dubrunfaut. Het Brussels verhaal van deze 20ste-eeuwse beeldende kunstenaar speelde zich tijdens de Tweede Wereldoorlog af, toen hij Doornik verliet om aan het Hoger Instituut voor Bouw- en Sierkunsten van Ter Kameren te gaan studeren. Dubrunfaut koesterde kunst als middel om een groot publiek te bereiken. Zullen we afspreken om metrostation Louiza enkel nog in te duiken langs de ingang die de Quatre Brasstraat, de Waterloolaan en het plein met elkaar verbindt? En om tijdens de afdaling van de trappen – in navolging van de ondertitel – de liefde en de hoop in onze handen te omklemmen en ze voor de rest van de dag niet meer los te laten?
In het hoofd van een man
snoeit een stel goudgele vlechten
het woekerende schuldbesef,
fleurt donkere kamers op
met plastieken bloemen:
die houden langer
maar niet van elkaar.
De blonde lokken van de dochter
rijzen omhoog en verworden tot
zonnige piekjes die hand in hand
een onttroonde keizer kronen.
Edelmetaal gedijt nu eenmaal niet
in zuivere bodem
macht evenmin
in hoofden waar natuur
geworteld zit.
Een vrouw snoof zo hard
dat het leven uit haar gezicht
weg trok.
Alle kleur kleeft nu aan haar schedelpan
met gretige borstelstreken aangebracht
door het meisje dat haar
ooit, terloops, op een trein
vroeg of ze zich gelukkig voelde.
‘En of’ antwoordde ze toen,
en of het moeilijk was.
De aarde in bloei
de aarde in bloem,
paardenbloemen met grillige drakenvleugels
doen de weide ritselen.
Kelkbladen ontwaken als ogen
uit een lange diepe slaap
onthullen versuft
een snoeproze knop.
