Ik had hem al gezien bij het thuiskomen: een zwarte Nissan stond iets verderop diagonaal op het tijdelijke fietspad geparkeerd! Een dag eerder had ik, op net dezelfde plaats, mij er al tussen moeten wurmen met de fiets. Toen was het een Audi. Een paar dagen ervoor was het uitwijken op straat. Elke week is wel een paar keer hetzelfde liedje. Uiteraard heb ik ergens wel begrip voor de onwetendheid van bestuurders. Tenslotte ben ik zelf ook af en toe autobestuurder. De situatie in de Slachthuislaan is tijdelijk en het fietspad ook, niet alles is even duidelijk gemarkeerd. Maar toch, je moet van slechte wil zijn om niet door te hebben dat er tussen de betonblokken en stoeprand een fietspad ligt.
Een 20 minuten later vertrok ik opnieuw. En ja, de sloeber stond nog altijd op dezelfde plaats ‘geparkeerd’. Er zat zelfs iemand in. Misschien was dit wel het moment om hem het duidelijk te maken. Veel zin om aan te kloppen had ik niet, dus ostentatief een fotootje maken leek me een beter plan. Gsm in de hand, lachen naar het vogeltje en weg was ik. Dacht ik… Iets verderop moest ik oversteken richting Arts et Metiers. Ik hoorde een claxonsalvo richting mijn kant komen. Het hek was van de dam. De autobestuurder stapte uit en kwam samen met z’n vrouw aangelopen, gevolgd door een kleine delegatie ‘betrokkenen’. De discussie ging plots niet meer over het feit dat hij hinderlijk geparkeerd stond maar dat ik zonder toestemming een foto had gemaakt. Goh schande en zonde! Er ontstond ter plekke zowaar een kleine massahysterie. Er werd met van alles gedreigd. Ze leken er erg bedreven in. Ze dreigden er zelfs de politie bij te halen: ‘ja graag’ was m’n antwoord. De man eiste dat ik de foto zou verwijderen en nu wel meteen! Bon, om het niet helemaal de spits op te drijven ging ik op z’n vraag in. Verwijderde de foto en vroeg of ik nu eindelijk ook iets mocht zeggen. De hysterische vrouw zweeg, zelfs de man liet me nu eens uitspreken. Het bleek snel dat hij heel goed wist dat hij er niet mocht staan. De argumentaties om het wel te mogen waren origineel:
– “We konden niet ver parkeren omdat we moesten wachten op een baby. U moet dat toch begrijpen als vader!”
– “Hij is van Kraainem en kent het hier niet zo goed, dat snapt u toch?”
– “Er staan toch af en toe nog auto’s zo geparkeerd?”
– …
Tja, de discussie laaide opnieuw op. Tijd misschien om verder te gaan?
Deus ex machina: de politie stond plots voor het rode licht. Het enthousiasme om de politie erbij te betrekken was plots getemperd bij de hysterische vrouw. M’n vrouw deed toch teken en na wat aarzeling stapten de agenten uit. De openingszin was goud waard: “we kunnen niets doen, want we zijn van Zone Zuid en u staat aan de verkeerde kant van de weg. Bel een ander zone-team a.u.b., want dit is niet onze verantwoordelijkheid!”. Huh? “Maar mijnheer, het is daar gebeurd, u kan toch wel even kort luisteren?”… “Oké, oké.” Uiteraard werd het zeer snel duidelijk dat de autobestuurder bot ving bij de agenten. Enkele tips over hoe ze niet hinderlijk dubbel konden parkeren werden gedeeld. Ik werd aangeraden om bij een volgende keer in plaats van foto’s te nemen de politie te bellen. Dat kan ik doen, al vraag ik me af of ze de wekelijkse telefoontjes gaan appreciëren. Best zoek ik vooraf uit welke zone ik bel.
Straf hoe zo’n klein akkefietje snel kan ontaarden, maar ook bizar hoe eenzijdig mensen de wereld bekijken. Het grote gelijk staat altijd tegenover het grote ongelijk. Of was het een clash der culturen? Het is duidelijk dat er hoe dan ook echt wel een mentaliteitswijziging nodig is. Of ligt het aan mij? Misschien ben ik niet tolerant genoeg en moet ik er me bij neerleggen? Wie zal het zeggen? Nu, het was best spannend en wie weet komen we elkaar nog tegen. En die verwijderde foto? Tja… m’n excuses aan de man uit Kraainem.
