Je kent waarschijnlijk het gevoel. Vrienden uit het buitenland vragen om uit te leggen hoe het politieke systeem van België en Brussel in het bijzonder werkt. “Wel, in Brussel heb je 19 verschillende gemeenten die bepaalde competenties bezitten of delen met de ‘centrale’ Brusselse gewestelijke regering.” Je vrienden kijken naar je met gefronste wenkbrauwen en beginnen vervolgens te lachen of ze vragen hoe de dingen hier eigenlijk vooruit kunnen gaan. En het is waar: steden als Parijs, Londen en zelfs New York hebben één burgemeester en een overkoepelende aanpak om de stad te ontwikkelen en te besturen.
Brussel is anders. Het is een bureaucratisch monster. Er gebeuren dingen, maar het vergt heel veel tijd ‘dankzij’ onze politieke structuur. Tegenwoordig groeit de kritische massa tegen de huidige toestand van 19 gemeenten die om de macht strijden met de centrale Brusselse regering. Daar is een simpele reden voor. Burgers willen dat de dingen vooruitgaan. Ze voelen het potentieel van deze geweldige plek, terwijl sommige politici de status quo verkiezen om zichzelf te beschermen en niet hun burgers.
Na deze lange inleiding wil ik tot mijn punt komen: de politieke structuren van Brussel maken de weg vrij voor uitsluiting. Het volgende voorbeeld illustreert waarom.
De schepen van Openbare Reinheid (of Afval?) van Brussel, de gemeente waar ik woon, mevrouw Karine Lalieux, organiseert om de zes maanden een ‘rendez-vous’ met mensen die wonen in mijn buurt om te praten over de netheid. Geweldig initiatief! Maar … omdat ik woon op een gewestelijke weg, interesseert mijn mening de schepen geen snars. Ik ontvang deze brief ‘alleen ter informatie’, want mijn straat is geen onderdeel van het actiedomein van Madame Lalieux. Hoe schizofreen kunnen politici zijn? In de hoofden van de politici mogen deze grenzen duidelijk zijn (omdat ze in hun luxepositie willen blijven), maar de burgers kan het niet schelen of er een enorme hoop afval wordt gedumpt op de hoek van een gewestelijke of gemeentelijke weg. Hieronder vind je een Twittergesprek dat ik vorig jaar had met de schepen. Lees en voel de kafka!
Ik geef je een ander treffend voorbeeld, zonder dat ik wil polariseren. In Brussel stemmen we meestal voor politici van onze eigen taalgemeenschap. Dat betekent dat de Nederlandstalige burgers stemmen voor Nederlandstalige politici en hetzelfde geldt voor Franstaligen. Dat stimuleert uiteindelijk ook uitsluiting. Waarom? Omdat een politica als Fadila Laanan, de staatssecretaris voor Openbare Netheid van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, helemaal niet geïnteresseerd is in mijn mening, omdat de kans dat ik als Nederlandstalige voor haar in de toekomst zal stemmen bijna 0% is. In werkelijkheid kan ik natuurlijk voor haar stemmen, maar dat is de manier waarop de Brusselse politici vandaag redeneren. Denk er eens over na: op de een of andere manier word je altijd uitgesloten.
We willen dat onze politici werken in dienst van de stad, in het belang van de stad en haar burgers. Dus, laten we stoppen met het accepteren van deze waanzin. Het zal efficiënter, coherenter, duidelijker en veel goedkoper zijn!
Deze tekst verscheen eerder op de blog Lambyk. Kwinten Lambrecht schrijft er over Brussel, communicatie, duurzaamheid, mobiliteit en een vleugje politiek. De vertaling uit het Engels is van BrusselBlogt.
