Servië en Bosnië zijn twee kruisende straten waar een Braziliaans restaurant is gelegen met de klinkende naam: Botecos. Ik was daar uitgenodigd door een vriend. Het was lekker, maar het was overduidelijk dat het restaurant voor jongeren was.
Nu ik weer een vaste woonst heb laat ik geen moment ongeroerd om weer actief te worden. De tickets naar Libanon lagen al klaar, of Israël begon weer de oorlogsklokken te luiden. Ik ben van de generatie die zot is geworden van ‘De ontdekking van de hemel’ van Harry Mulisch. Dat is echt een cult boek.
Dus begon ik ook te reizen en te bouwen aan een wereldproject omdat er toch iets niet klopte in deze wereld. Ik ben katholiek opgevoed dus ik ben op vroege leeftijd bewust gemaakt van lijden en koos voor het te bestrijden. Ondertussen zijn we daar wel al ver van afgedwaald, de samenleving bracht mij ergens anders. Ik ben nu een bestrijder van leiden.
Mensen gaan mij zot verklaren, maar ik ben bezig met de relaties tussen Brazilië en Syrië. Dat leek mij een koud kunstje, maar dat is mij complexer gebleken dan ik dacht. Het begon in België met een boek te lezen over de oorlog in Syrië en dan ben ik naar São Paulo gegaan om gedurende 3 jaar te pendelen tussen Brussel en São Paulo. Nu vertrek ik dus naar Libanon, spannend!
Het was een serieuze spreidstand, maar ik begon eindelijk te begrijpen dat een bepaald deel van de mensheid voordurend pendelt tussen twee landen of continenten. Zoals ik tussen Brussel en Vlaanderen pendel. Nu woon ik in een faciliteitengemeente, vroeger in een gemeente waar eengemaakt links aan de macht is, nu is dat eengemaakt Vlaams. Soit, ik moet bij de les blijven.
De les vandaag is dat ik weer helemaal in mijn onderzoek van São Paulo over de relaties tussen Brazilië en Syrië zit. Ik was uitgenodigd door een vriend om naar een Braziliaans restaurant te gaan, eerst nog een Tripel Karmeliet drinken in Maison du Peuple, deze keer gingen we toch diep in de straten verdwalen van Saint-Gilles namelijk het kruispunt tussen de Bosnië en Servië straat.
Een klein Braziliaans restaurant, het zag er allemaal maar flets uit, hoofdgerecht pastel, wat heeft dat van voedingswaarde. Hierdoor dacht ik dat het voor kinderen was. Ik had in Brazilië geleerd dat als je niets op de kaart ziet dat er interessant uitziet neem dan prato feito en bingo, zalig gegeten.
De kers op de taart was niet de ‘mousse de maracuja’. Er was een heroisch gevecht aan de gang tussen Real en Barça, de ultime classico. Ik ben eerder een kind van de Classico tussen Central en Newells in Rosario, Argentinië. Toch ben ik een beetje voor Barça omdat daar Messi speelt, die is namelijk geboren in dezelfde stad waar ik woonde in Argentinië en ongetijfeld méér geïnteresseerd is in Central en Newells dan in de zoveelste wedstrijd tegen Real.
Kwam in dat restaurant dan toch geen Braziliaan binnen, die mij zei: jij spreekt veel talen voor dat we het wisten waren we een beetje aan het taalworstelen onder de polyglotten en de conclusie van het verhaal was dat hij een Braziliaan is die perfect Argentijns Spaans spreekt maar zich verraadt met zijn Marokkaans Frans, dat beheerst hij niet goed omdat hij een z als een s uitspreekt. Hij sprak ook zeer goed Arabisch, wat interessant is. Een Braziliaan die zegt dat hij Arabisch heeft geleerd met zijn vrienden in Brussel. Toch grappig hoe je met plat Pajots nog eens heel ver geraakt in het worstelen met talen: ‘Quand les zoziaux chantent dans le bois!’
Willemjan heeft een pagina op Facebook: @blog.willemjan, volg mij 🙂
