Mijn jeugdvriend van tijdens mijn uitwisselingsjaar in Argentinië was op reis in Italië en kwam even over naar Brussel. Ik had hem 12 jaar niet meer gezien, hij was teruggekeerd naar zijn origine in Sicilië. Zijn naam, Salvatore Greco, boezemt wereldwijd ontzag in, omdat hij vernoemd is naar de eerste Capo di tutti Capi of eerste grote maffiabaas van de Siciliaanse maffia of Cosa Nostra. Wie is de man geworden na 12 jaar, ik vroeg het mij ook af.
Salvatore is Argentijn, maar vegetariër, houdt niet van voetbal en heeft geen uitgesproken politieke mening. Hij houdt van muziek en hangt autogestión of ni dieu, ni maître aan, de enige god waarvoor hij uitzondering maakt is Bacchus (de god van de wijn en het feest).
In Argentinië had hij een muziekinstrument en huurde hij een kamer, dat was alles, meer kon hij niet betalen. Nu is hij in België en geeft hij blijk van een relatieve welstand, intellectuele vlotheid en met zijn peronistische vriendin Mara Antonieta maakt hij het mooie weer.
Hij is namelijk al sinds jaar en dag bassist. Eerst bij ‘Los sucesores de la bestia’ en nu bij ‘Mi nave’ (zie spotify), met deze laatste groep maakt hij muziek à la Air en reist hij heel de Cono Sur (het Europese deel van Latijns-Amerika) af.
Hij heeft ondertussen een relatieve welvaart kunnen opbouwen door een muziekstudio te beginnen in zijn huis en met dat geld is hij nu naar Europa kunnen komen. In België was hij om zijn oude vriend (ik, dus) terug te zien en om het Belgische bier te leren kennen.
Wat opvallend is dat hij uitgebreid in Sicilië heeft gereisd tot in het kleinste dorp. Is hij op zoek naar iets? Is het dan toch waar dat hij in dezelfde bloedlijn zit als de eerste il capo di tutti capi die in Latijns-Amerika stierf? Hij heeft in ieder geval nog het Italiaanse paspoort, dus zo lang is hij nog niet in Argentinië.
What’s in a name?
Voor hij vertrok had hij mij zijn nieuwste cd gegeven. Ik zoek eens een paar artikels op over zijn groep, maar kwam uit bij de Greco-familie uit Sicilië, daarmee dat opeens de bal aan het rollen ging en ik dit artikel schrijf.
Van in Latijns-Amerika weet ik dat ouders soms de meest vreemde namen aan hun kinderen meegeven. Lenin, Hitler, Stalin, Mao, … noem het maar op of het bestaat in Latijns-Amerika.
Wie zal het zeggen, het moet niet gemakkelijk zijn om met zo’n naam te moeten leven, omdat je misschien mensen rond je krijgt die kunnen geloven dat je het echt bent.
Hij moet misschien hetzelfde hebben gedacht met Willemjan Vandenplas, mijn bijnaam in Argentinië is “Willy”. Dat is een bekende naam onder autohandelaars. Willy Vandenplas is een Belgische autobouwer wiens autohandel later opging in de Daimler Chrysler Group.
In het Zuiden van Brussel waar ik vandaan kom, wonen er trouwens nog steeds veel mensen die namen dragen van deze Belgische autobouwers uit begin 20ste eeuw. Er is zelfs nog een auto met mijn naam in omloop, Princes Vandenplas en veel lijkwagens dragen mijn naam, zeker in Argentinië, daar rijden die nog rond.
De naam maakt niet de man, maar één ding is duidelijk: In Argentinië is het Peronisme weer eens begraven en staat het land voor één van de grootste besparingsoperaties aller tijden. Argentinië is namelijk het land met de grootste staatsschuld ter wereld en de doorsnee Argentijn, tja die betaalt een hoge prijs.
Ondertussen blijf ik Argentijnen ontvangen in Brussel en blijven wij rondlopen in de Brusselse straten van café naar café. Ik leer hen Belgische bieren drinken en vertel hen over de geschiedenis van Brussel en onze ingewikkelde Belgische staatsstructuur.
We eindigden het bezoek in Brouwerij Angerik in Dilbeek en dronken daar voor de 20ste verjaardag van de brouwerij een Dilleke, gemaakt door brouwer Sam De Cuyper.
Daar maakte ik de brug tussen België en Argentinië door mijn jeugdvriend van in België en jeugdvriend van in Argentinië met elkaar in contact te brengen.
De wereld is weer een mooiere plaats.
Volg Willemjan Vandenplas op blog en website
P.S. Het is Martin Salvador Greco, niet Salvatore Greco 😉
