Categorieën
Pellicule & papier

Vallende sterren

Als een geheimzinnige organisatie de ontvoering opeist van zes eurocommissarissen, worden de Europese president, een journaliste en een onderhandelaar verplicht om samen te werken. Met ‘Het Brussel syndroom’ wagen Raf Vermeiren, gewezen communicatieadviseur bij CD&V, en Marc Buelens, professor emeritus aan de Vlerick Business School, zich aan een politieke thriller. Het resultaat leest lekker weg, maar zinkt uiteindelijk weg in de onbeduidenheid.

Vermeiren is niet aan zijn proefstuk toe als thrillerschrijver. Hij schreef eerder in 2013, samen met theoloog Jürgen Mettepenningen, ‘Moord in de basiliek’, over familiegeheimen en kunstzwendel tegen de achtergrond van een pausconclaaf in 2020. Thrillerrecensent John Vervoort maakte het werkstuk met de grond gelijk. Hij kapittelde het “ontiegelijk slecht geschreven” “flauw en ongeloofwaardig verhaal” zelfs als “een blamage voor het genre”. Voor zijn nieuwe boek haalde Vermeiren zijn schoonbroer aan boord, die zich naar verluidt vooral boog over de stijl – en wellicht ook over de psychologie van de personages gezien zijn vakgebied. Vermeiren concentreerde zich op de plot en moest die in het 3,5 jaar durende schrijfproces aanpassen, omdat het Brexit-referendum en de Amerikaanse presidentsverkiezingen ertussen fietsten met een onverwachte afloop.

Verloren vertrouwen

De roman begint veelbelovend met een korte proloog, waarin de auteurs een beeld schetsen van een mysterieus genootschap van samenzweerders die een aanval beramen op de Europese Unie.  In korte, efficiënte hoofdstukken worden de hoofdpersonages vervolgens voorgesteld. In hun functie, maar ook als privé-persoon. Thomas Van den Broeck is de bedachtzame politicus die zijn mentor, de Belgische premier Carl Maes, wil overvleugelen. Marie Vaerewijck is de bevlogen journaliste die Europa in het hart draagt, niet het minst omdat ze in haar jonge jaren in de VS geconfronteerd werd met een gewelddadig schietincident dat haar vriendin het leven kostte. De Brit David Fox Cabane is de briljante onderhandelaar die opgroeide in relatieve armoede en nu des te meer gehecht is aan eigendom en uiterlijk vertoon.

De plot trekt zich op gang. De drie protagonisten krijgen op hetzelfde moment een ultimatum. Ze moeten hun functie gebruiken om het verloren vertrouwen van de Europese kiezers te herwinnen. Na het verstrijken van de deadline komt de melding dat zes eurocommissarissen ontvoerd zijn. De lezer volgt het relaas van de verbijsterde Duitse commissaris Anna Wetzel. Het trio wordt intussen samengeroepen in Brussel en leert elkaar beter kennen. Zijn ze zelf wel zuiver op de graat? Al vlug wordt er een link gelegd met het Brexit-kamp in het Verenigd Koninkrijk, dat garen spint bij de EU-schandalen die in de nasleep van het ontvoeringen aan het licht komen. En wat met mogelijke Russische inmenging?

De spanning wordt opgebouwd en zet je aan om sneller te lezen, wat nog gestimuleerd wordt door de vele dialogen. De wisseling van perspectief in elk hoofdstuk maakt het verhaal levendig. Terloops lees je een aantal fijne observaties over het politieke en journalistieke leven, over onderhandelingen en mediatrainingen, over de tomeloze inzet van de toppolitici, maar ook hun kleine kantjes.

De snelle neergang

Na verloop van tijd valt het meer en meer op dat de analyses niet diep snijden en de personages geen volwaardige karakters worden. De auteurs nemen de lezer ook al te zeer bij de hand, zodat hij de draad niet zou kunnen verliezen. Nadrukkelijkheid wint het van suggestie. Het verhaal slabakt. Een na een worden de EU-commissarissen vrijgelaten, maar het laat je compleet onverschillig.

Prik, en de ballon loopt ontzettend snel leeg.  Het vermoeden van een Brits-Russische entente wordt – na een schijnbeweging door een persoonsverwarring – verrassend snel bevestigd, zonder dat er veel bijkomende uitleg verschaft wordt. De ontknoping van de simpele whodunnit wordt in een mini-hoofdstuk afgehaspeld alsof de schrijvers er geen zin meer in hadden. Er komt nog een ongeloofwaardige aap uit de mouw:  de EU-president benoemt Mrs. Brexiteer tot speciaal adviseur die het vertrouwen in de EU moet herstellen. Really?

‘Het Brussel syndroom’ gaat over Europa, maar verdient zeker geen twaalf fonkelende sterren. Het is een vlotte, maar onevenwichtige thriller die finaal ten onder gaat en geen blijvende indruk nalaat.

Het Brussel-syndroom is verschenen bij Houtekiet en wordt momenteel vertaald naar het Engels.

Share

Door Tom Van Bogaert

Nieuwe Brusselaar met een passie voor taal, cultuur en journalistiek. Geboren in Sint-Niklaas. Studeerde Germaanse talen in Gent en woonde na zijn studie zes jaar in Berlijn. Houdt zich bezig met beleid en communicatie binnen de Vlaamse overheid en is journalist in bijberoep.