Na de ‘maffiabaas’ uit Argentinië kreeg ik nu een ‘non’ uit Rwanda over de vloer. De reden waarom ik haar een ‘non’ noem is omdat ik precies terechtkwam in ‘somebody else’s masterplan’. Met andere woorden, mijn gast uit Rwanda werd zeer vriendelijk van onder mijn neus weggetrokken door een kerel die op mij leek, maar dan in het kwadraat. Ik zal het maar weer over iets anders hebben zeker.
Wat dus een fantastisch weekend had moeten worden, 57 jaar Congolese onafhankelijkheid en een vriendin uit Rwanda op bezoek, werd een regenachtig weekend in mineur. Dat betekent vaak dat de zomer begonnen is, de jongeren gaan op scoutskamp en de families op vakantie. Het is vaak een intrieste periode omdat ik in Brussel blijf.
Brussel en de rand worden echt verlaten plaatsen in de zomer. Het is precies of toeristen de stad overnemen. Je kan ze geen ongelijk geven. Hier valt wel iets te beleven.
Ik woon nu in Molenbeek voor vier maanden, dus ik veronderstel dat de leerlingen van de vijf scholen rond mijn huis op vakantie zullen vertrekken en de de overhand nemende Marokkaanse families ook op vakantie zullen gaan. Het zal dus in mijn straat zeer rustig worden, niet wetende natuurlijk wanneer de werken aan de Ninoofsepoort zullen eindigen. De eerste avond dat ik hier was, was het echter zeer onrustig, maar dat kwam door de vermiste Jihane, waarnaar ze in mijn politiezone op zoek waren.
Terwijl Brussel zijn zomerslaap begint, zal ik mijn tijd ‘In Molenbeek’ nuttig gebruiken om de wereld te bestuderen. Deze zomer staat volledig in het teken van lectuur over de Oosterse Hemisfeer en de invloed op de rest van de wereld.
Omdat het kosmopolitische Brussel weer eens als een dorp begint aan te voelen, want ‘In Molenbeek’ ben je snel rond. Dus lees ik nu ‘In de Wereld’ om rond te geraken.
Ik las namelijk een zeer goed boek: Haroon Sheikh, De opkomst van het Oosten. Ik kreeg daar enkele schrijvers aangereikt om het Oosten beter te leren kennen. Hier enkele boeken die ik uit dat oriënterende boek destilleerde.
- Zhang WeiWei: The China Wave
- Alexander Dugin: The Fourth Dimension
- Alexander Dugin: The Eurasian Mission
- Oliver Steunkel: Post-Western World
- Riordan Roett: Latin America and the Asian Giants
- Peter Frankopan: Silk Roads
- Howard French: China’s Second Continent
- Bruno de Cordier: Van nood een Deugd maken
- Ryszard Kapuscinski: De Sjah aller Sjahs
- Yuval Noah Harari: Sapiens
- Martin Meredith: Fortunes of Africa
- Marcela Lopez-Levy: Argentina under the Kirchners
- Peter Erdel: De Diepte van de Bosporus
Het wordt een hele opgave om al die boeken te lezen, maar normaal moet dat voldoende zijn om de huidige tijdsgeest te begrijpen op internationaal vlak. Voor Brussel doe ik het liever al wandelend door de straten zoals een toerist in eigen land.
Natuurlijk moeten zulke ideeën in vruchtbare grond geplant worden. Op dit moment woon ik in Molenbeek en ligt mijn sociale status, zelfvertrouwen ergens in de riool. Mijn portemonnee sputtert ook tegen, ik verlies namelijk onnodig veel geld.
Het probleem is ook dat ik machtige zieke ideeën zal moeten lezen. Zhang WeiWei en Alexander Dugin vertolken respectievelijk het maoïsme en de vierde ideologie na communisme, liberalisme en fascisme.
Je zal je zelf afvragen waarom deze monnik nog geen bier is beginnen brouwen en waarom hij op een ‘stoïcijnse’ manier Arabisch heeft geleerd. Dit komt omdat ik mij afvraag of iemand deze boeken van WeiWei en Dugin aan het lezen is in Brussel.
Dit zijn machtige geopolitieke ideeën die zelfs de bakker van Salah Abdelslam (bij mij om de hoek) zullen meezuigen in een web, geweven door traditie en moderniteit om hem (de bakker, dus) te beschermen tegen de botsing van twee politieke blokken: het Trans-Pacifische en het Euro-Aziatische blok. Als het waar was, zou ik die boeken niet meer moeten lezen. Toch zal ik ze nog lezen om mijn stelling te bewijzen en Brussel wakker te schudden. Zoals in het cultboek ‘De Ontdekking van de Hemel’ van Harry Mulisch.
Daarna ga ik weer eens op reis en Russisch leren. Ik hoorde al dat de Russinnen gevaarlijk zijn, dat belooft.
Eén ding staat vast: tijdens mijn reizen in de westerse wereld kon ik die altijd vastleggen in een blogje. In het Oosten zal dit niet mogelijk zijn, daar worden de fratsen van Vandenplas niet geapprecieerd, zoals iedereen die daar zijn hoofd boven het gras uitsteekt.
Toch is mijn strijd geen verloren strijd. Een van mijn beste maten, Michael Depretere, is uit de kast gekomen. Blijkbaar is zijn promotor in Oxford dezelfde als die van de schrijvers van ‘Sapiens’ (Harari) en ‘Silk Roads’ (Frankopan), dus twee boeken op mijn lijst. Hij is geboren en getogen in Molenbeek. Dus hier zit toch wat in de grond. Misschien moet moet ik ‘Brasserie Molenbeque’ beginnen of misschien is er toch nog hoop voor de grootste miet van de fotojournalistieke karavaan.
Volg Willemjan Vandenplas op zijn blog of website
