Ik heb een groot raam waaraan ik schrijf. Ik ben een beetje de attractie van de straat, omdat ik zit te lezen en te schrijven gedurende vele uren de laatste maanden. Niet zonder resultaat, want mijn artikel gaat de wereld rond en werd wel in 8 talen vertaald, maar dan nu een dag uit het leven op de hoek van de Vierwindenstraat, u misschien onbekend, maar de straat waar Salah Abdeslam werd opgepakt.
De zon en de maan hadden zich weer afgewisseld. Ik luisterde naar Nação Zumbi op de verjaardag van de opstand tegen kolonialisme in 1791 in Haïti. Ik las in de krant dat Minister Jambon de huurauto’s ging aanpakken om terrorisme tegen te gaan, maar als ik dan toch in een ’terroristennest’ zit, dan zou ik eerder zeggen van eens al de frauduleuze garages aan te pakken rond de Vierwindenstraat. Soit, daar heb ik geen zaken mee, ik ben geen terrorisme-expert en ik heb mijn buren liever tevreden.
Nação Zumbi stond heel luid op. Zumbi de Palmares is een leider van de gevluchte slaven in Brazilië. Hij richtte een onafhankelijke staat op om zijn lotgenoten te beschermen. Geen betere muziek op een dag dat de transatlantische slavenhandel herdacht wordt.
Ik zal bij de les van de dag blijven en dat is hoe langer ik zoek naar rust, hoe drukker mijn leven wordt. Natuurlijk, je kan je afvragen, wie gaat er op zoek naar rust op de hoek van de Vierwindenstraat? Vannacht zag ik nog buurtbewoners de straat blokkeren omdat ze schrik hadden voor représailles voor de aanslag in Barcelona. Dat zijn zo van die feiten die de media niet halen.
Een dag later zit ik in het hartje van de concentratiewijken in Molenbeek. Ik ga daar een paar keer per week om koffie te drinken en dus een taaluitwisseling Arabisch-Frans te doen.
Ik was daar bij een Syrische vriend die zijn been heeft laten opereren. Ik hou hem gezelschap en leer hem Frans, terwijl hij mij gezelschap houdt en hij mij Arabisch leert. We vormen een tandem. Soms heeft hij het druk, soms heb ik het druk. Toch speelt de oorlog in Syrië hier ook. We kunnen elkaar echter nooit volledig vertrouwen, maar dat komt voornamelijk door de huidige internationale context. Elk van ons zou van de geheime dienst kunnen zijn, zoals in het Syrië van weleer.
Ik kreeg echter ook telefoon van een man die mij vertelde dat hij veilig terug was in Japan na één maand te zijn gefolterd in Taiwan. Hij wou dat ik zijn verhaal naar buiten bracht. Volgens hem zitten er in de gevangenissen van Taiwan enkele Belgen, waar Buitenlandse Zaken het bestaan van ontkent. Hij was er een van.
Hij hoopte dat ik het folterverhaal zou brengen, maar ik heb zoveel vrienden die tijdens de oorlog in Syrië gefolterd zijn, dat ik dacht, wat brengt deze man voor interessant i$nieuws (er is duidelijk al wat gewenning opgetreden). Hij vertelde mij dat hij een Belg was. Ben je dan meer waard dan al die andere mensen die gefolterd worden in deze wereld?
Het stopte daar niet bij. Toen ik oplegde, begon mijn Syrische vriend ‘de regels van de oorlog’ uit te leggen en te zeggen dat je kamp moet kiezen in oorlogstijd, en dat oorlog een ketting is, waar normale mensen in worden meegezogen. Je kan eigenlijk niet kiezen.
Dat is ook hoe ik mij voel. Sinds ik thuis vertrok, ga ik van slaapplaats tot slaapplaats, maar meestal heb ik geen keuze. Ik ging van missionarissen, naar de advocaat van een minister en nu naar een trotskistische fietskoerier in Ukkel.
Dat is dan hun volste recht, maar toen ik naar het West liep, kwam ik één van mijn vrienden tegen. Hij is eigenlijk echt een goede vriend, maar hij heeft nu al tweemaal een negatief bij dienst vreemdelingenzaken, dus moet hij vertrekken. Wat spijtig is, maar ik ben persoonlijk niet in staat van mensen zonder papieren te helpen om effectief papieren te krijgen. In zijn plaats kan ik alleen hopen voor een algemene regularisatie.
Daarna vertrok ik naar Ukkel om naar mijn nieuwe woonst te gaan kijken. Ik maakte kennis met een nogal koloniaal ingericht appartement. Ik werd opgewacht door de trotskist. Het kan dus keren van de sossen naar de trotskisten. Hij is zelfs officieel uitgenodigd voor 100 jaar Russische Revolutie in Rusland om met de Belgische delegatie mee te gaan.
De kamer waar ik nu naartoe ga, wordt gebezigd door een pro-Russiche journaliste uit Moldavië. Ik kreeg onmiddellijk een beeld van wat er zich daar afspeelde. Het leek echter dat ik in een oude Sovjetfilm terechtkwam. Het enige verschil was dat er eens goed gelachen werd en veel geuze gedronken werd. De journaliste vertelde mij over het verzet tegen Europa en dat ze nu schrik had dat ze, nu ze het echte Europa had leren kennen, al haar vrienden zou verliezen omdat die tegen Europa zijn. Ze was dus maar een koele minnares van Rusland geworden.
Ik merkte op dat 23 augustus een dag van verzet was. Geen wonder dat toen diep in de nacht in Haïti de basis werd gelegd voor een revolutie die het kolonialisme omver zou werpen. De ontmoeting van de revolutionairen zoals in Haïti in 1791, herhaalde zich misschien die dag.
Het probleem is dat ik veel mensen ontmoette die dag en ik niet meer weet welke nu de ontmoeting met het verzet was. Misschien ben ik zelf wel het verzet geworden. Waarom ben ik nu eigenlijk om het hoekje van de Vierwindenstraat komen wonen? Om rust te vinden!
Volg Willemjan op zijn blog of website
