Er valt eigenlijk niet veel te vertellen over de Brusselse gaucho’s. Ze zijn meestal eenzaam in hun bestaan. Je ziet hen soms te paard in Brussel of een stukje gitaar spelen tegen een koud muurtje. Zij zijn echter de enige beschermers van de stad tegen de barbarij.
Soms voel ik mij een Brusselse gaucho, voortdurend onderweg te paard om onrecht te bestrijden. Tijdens een lange zwerftocht werd het echter duidelijk dat de Brusselse gaucho’s zich niet meer konden verzetten en ze werden één met de barbarij.
Na jaren van verval van Brussel kwam er een gaucho uit een land hier ver vandaan en die schudde de Brusselse gaucho’s weer uit de barbarij en ze keken met een verse blik naar de wereld.
Er was een Brusselse gaucho die zich verwonderde en zich realiseerde dat de barbarij weer de norm was. Jaren van harde labeur waren verloren gegaan omdat de strijd tegen de barbarij opnieuw gevoerd moest worden.
Toch had de Brusselse gaucho niet meer de kracht om tegen de barbarij te vechten en vertrok hij naar ver buiten Brussel om daar een eenzaam bestaan te leiden, maar de barbarij van de stad bleef hem achtervolgen. Het leek alsof alles rond hem een stukje van die barbarij in zich had.
Echter hij keerde terug naar de stad en zag daar de Brusselse gaucho’s die één waren met de barbarij, hij schudde hen wakker en zij konden opnieuw de strijd aangaan tegen de barbarij.
Terwijl één gaucho zich verwonderde en te zwak was voor de strijd en naar een land hier ver vandaan ging …
Willemjan is blogger. Bekijk zijn werk op zijn blog en website.
