Behalve relletjes, solden, kutmarokkaantjes, wagens die in de fik worden gestoken, diefstal, moord en brand, dieverij, jihadisten die schuilen, verkeersinfarcten, vrouwen die worden beschimpt, armoe, huisjesmelkerij, loslopende vluchtelingen en oorlogen tussen zwarte bendes –
wordt er in Brussel ook gesjot.
“Oui Ahmed, vite – passe-moi le ballon” roept het meisje in witblauwe training.
Ze is lang, slank en haar paardenstaart danst gezwind als ze drie man in grote stijl voorbij dribbelt.
Ahmed en de paardenstaart zijn voldragen twintigers.
Op het veld staan ook twee kinderen die de lagere school nog niet zijn ontgroeid.
Een Afrikaanse tiener met een schuchter sikje, een bleek meisje met fragiele blokjes en een gekleurd meisje zonder hoofddoek.
“Oui! ” roept Ahmed want de paardenstaart heeft gescoord. Zij omhelst hem want hij passeerde gracieus, ze hoefde maar in te leggen.
“Chouette!” de zwarte sik rukt heel even maar amicaal aan haar paardenstaart. In een ander kader had dit ongetwijfeld een kwalijke hashtag opgeleverd. Zij drukt triomfantelijk haar handen tegen zijn opgestoken handpalmen.
De match verloopt zonder enig incident.
Winst of verlies, la joie du jeu primeert.
Midi pile, aan de J. Brelsquare, het beste van Brussel verpakt op 62 vierkante meter.
Gender? Intergenerationeel? Multicul? Interreligieus? Multilingue?
Wij maken er hier geen spel van.
William
Meer over Brussel?
http://hetrijkderzinnekes.blogspot.be/
