De combinatie regenachtig weer en een beetje suf van de oudejaarsnacht leek ons de uitgelezen combinatie om naar de cinema te trekken. En gelijk hadden we! Na een spannende film kwamen we drukdoend buiten aan de UGC-cinema. Het hoekje om en op de terugweg. Het miezerde nog steeds, maar wat nattigheid op het gezicht kon ons niet deren.
Een passerende kleine auto hield even in, er viel een brandend lontje uit het raam naar beneden. Na bijna 20 jaar Brussel wist ik wat me te doen stond: wegduiken, handen op de oren houden, kinderen waarschuwen. Het duurde allemaal net iets te lang. En met de regen dacht ik dat het wel zou uitdoven. Serieuze misrekening. BOEM! Het was een beest van een klapper. Allez, hoe kon ik me zo misrekenen? Verdoeme toch! Ik was niet de enige. Mijn kinderen hadden helaas het voorbeeld van hun vader gevolgd. Gehuil, boze reacties.
De auto ben ik nog achterna gelopen, maar een hek belette me om er bij te geraken. Twee volwassen mannen zaten in de auto en grijnsden mijn richting uit. Ik ontplofte bijna! Stelletje losers!
Ook de andere passanten die naast ons stonden toen het gebeurde waren redelijk in schok, maar de echte schok kwam pas achteraf toen ik stilstond bij deze fait divers.
Zo bommetjes laten afgaan lijkt op zich allemaal vrij onschuldig en kan je hoogstens omschrijven als vuile puberale streken. Maar toch, dit waren geen pubers. Denk even met me mee: waarom nemen twee volwassen mannen plaats in hun auto op een feestdag en doorkruisen de stad om heel bewust groepjes mensen uit te kiezen en welgemikt bommetjes te lanceren? Hoe zinloos kan hun bestaan zijn dat ze zich daarmee moeten bezighouden?
Maar vooral het “waarom” is de vraag die me bezighoudt. Wat is de amusementswaarde? Is er een achterliggende strategie of is het onschuldig en beseffen ze gewoon niet wat het effect is?
Ik vermoed dat ik wel degelijk een welgemikt doelwit ben en aan die grijns af te leiden weten ze heel goed wat het effect is. Tijdens navraag bij Brusselse vrienden kwamen dezelfde verhalen naar boven. Bommetjes die in de tram werden gegooid bij het sluiten van de deuren. Of in volle drukte plots een voetzoeker tussen de massa gegooid krijgen. Iedereen was het erover eens dat het bomgekletter tegenwoordig alom aanwezig is. Hele wijken worden aangepakt de maanden voor en na Nieuwjaar. Het lijkt hen bijna een hype om mee te ’terroriseren’. Ook de vorm is anders geworden de afgelopen jaren. Piraten zijn nitraten geworden. Een knalletje is een knal geworden. Het voelt allemaal heel passief agressief en vrij ongrijpbaar aan. Volgens een vriend is het een uitloper van frustraties tegenover de maatschappij waarin ze geen plaats vinden. Akkoord, maar wat moet ik ermee en wat kan ik eraan veranderen?
Tot slot nog een klein gevolgje waaraan ik deze fait divers niet snel zal vergeten. Ik had reeds gehoorschade, maar nu merk ik een harder gefluit. Merci gasten! Misschien moet ik volgend jaar voorzorgen nemen en de weken voor en na Nieuwjaar misschien iets minder buiten komen in Brussel?