Dankzij de gigantische bergen veel te vroeg gedeponeerde huisvuilzakken, het gedumpte meubilair naast de hondenpoepzones, het zwerfvuil dat in lange slierten de gevels en trottoirs siert, de blikjes Cara en Cola Light die vrolijk dansen in de greppels, de tonnen papier die te vroeg of te laat op straat belanden – ontstaan er in deze stad onvermoede mogelijkheden.
Verleden week liep ik argeloos rond in de onvolprezen tentoonstellingsruimtes van het ING aan het Koningsplein. De Grootmeester van de Emballage, de ongekroonde Koning van de Pakjesindustrie himself, niet toevallig, was er ook.
Ook hem was het vuilnis in deze stad geen doorn in het oog.
We raadden meteen mekaars gedachten.
Idee en plan waren geniaal, in één beweging statement, eye-opener en levende schepping.
Ongetwijfeld een metamorfose in de geesten van politici en stadsbewoners.
We doen het with the people of the Street, hij zei het zo mooi.
In één week hadden we, enkel maar door een slordige (sic) ophaling in de Vijfhoek ruim voldoende om alvast de gevel van een smerige overtrek te voorzien.
Daarop begon Christo op zijn eigen wijze, zoals hij ook de Pont Neuf in Parijs of de ING-bank in Sofia had omhuld, het Brussels Parlement op te leuken, bekleed, enkel met het Vuil van de Straat.
Briljant, oogstrelend stapelde het vuil zich op als een dampend roestkleurig kleed.
Politici, ambtenaren, stadswachters moesten zich een weg banen door het rottend vlees, verschrompelde bananenschillen, natte luiers of Aldi-koekjesdozen.
Maar niemand haalde zijn neus op in deze. Men wandelt niet elke dag doorheen een kunstwerk van de grootmeester. Geen vuiltje aan de lucht.
De burgemeester glunderde, de installatiekunstenaar was eindelijk, na vrijwel alle grootsteden te hebben aangedaan, geland in La Capitale de l’Europe. En wat meer was, hij verwerkte het zuiverste, puurste, coolste, het meest authenthieke van de stad in zijn creatie.
Maar het hield niet op.
Toen het Brussels Parlement haast bezweek en stikte in de drek bleven nog tonnen afval gisten op het Sint-Jansplein en het bleef maar komen.
Het leek wel de Wonderbare Broodvermenigvuldiging uit de bijbel.. nadat Christus de zegen had uitgesproken kwam alles in veelvoud. Aan overgebleven brokken haalde men nog twaalf(duizend) volle korven op.
Oh, maar er waren nog mogelijkheden. Het federaal parlement werd aangepakt, het Vlaamse en we gaven niet op, de gebouwen van de VGC op de Emiel Jacqmain, de Cocof, de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie, alle negentien gemeentehuizen moesten er aan geloven.
Maar de berg bleef zwellen, hoe meer er werd verpakt, hoe hoger het afval schuimde en walmde.
Het leek wel een vloek.
Het Justitiepaleis dan maar, welaan. Maar zelfs nadat de eclectische tempel helemaal was bekleed leek de Bloedberg wel de Smokey Mountain van Manilla.
Ocharme, die kneuterige sneetjes hesp van Fabre aan de Gentse Unief. Amateurkes, losers.
Ondertussen bleven heelder rijen clochards, bedelaars, Sans Papiers ijverig verse smeuïge vuiligheid aandragen, zoals door Christo bevolen.
Ook de nationale politiek ging zich nu moeien. Het verdomde Brussel alweer!
Plots liep het Maximiliaanpark leeg, kregen die leeglopers toch wel een nuttigheidswaarde, méér zelfs, erkenning als medewerkers bij een wereldvermaarde kunstenaar.
Francken recht zijn kraag, rukt zich de haren uit het hoofd, vergeet zich zelfs te scheren, waar gaat dit eindigen?
Toen stortte ook Christo finaal ineen. En het grootste werk moest nog komen, het ontmantelen van de gebouwen en het materiaal vermalen tot hapklare pakjes als curiosa voor toeristen, bewoners, kunstkenners die het konden inlijsten of opbergen in een kostbaar schrijn en tentoon stellen op hun dure schoorsteenmantels.
De kunstenaar, een zenuwinzinking nabij, voor het eerst in zijn lange loopbaan moest hij zich gewonnen geven, opgegeten, overrompeld door zijn materiaal.
Ik heb hem zelf nog afgezet aan de Midi, ook het station was onherkenbaar ingepakt, je rook het al vanaf de Brouckère. Christo schudde het hoofd, ik hielp hem nog tot aan het perron, ik wuifde nog wat verlegen, nergens een officiële delegatie, hij droop af als een zwerfhond.
Ik had een en ander schromelijk onderschat.
Het Vuil van deze stad, het is geen werk voor een passant.
William
______________________________________________________________
meeroverbrussel? hetrijkderzinnekes.blogspot.com
