Hebben Bruno Vanden Broecke en Raven Ruëll de theaterliefhebbers zand in de ogen gestrooid door hun nieuwe voorstelling ‘Ouder Kind’ te noemen? Het is geen ode aan het ouderschap, maar aan de vriendschap. Het goede nieuws: de twee spelen op het scherp van de snee in een onvergetelijk duet, dat bruist van leven.
Vanden Broecke staat deze keer niet alleen op de planken. Nochtans komt hij, tot hilariteit van de toeschouwers, wel op als pater André Vervecken uit ‘Missie’. Het duurt niet lang of hij wordt onderbroken door een roepende en scheldende Ruëll vanop het vierde balkon. Vanaf dan spelen de makers zichzelf. Er ontspint zich een heftige woordenwisseling tussen de twee vrienden, die blijkbaar gebrouilleerd geraakt zijn en elkaar jaren uit de weg gegaan zijn.
De acteur met het beste geheugen van Vlaanderen is ten prooi gevallen aan twijfel bij hun geplande samenwerking rond de Divina Commedia van Dante. Hij heeft daarover achter de rug van zijn boezemvriend gesproken met artistiek directeur Jan Goossens. Na een slecht verlopen doorloop wordt de regisseur op het matje geroepen. Gevolg: de première wordt afgelast. Een tot in het diepst van zijn ziel gekrenkte Ruëll verlaat de theaterwereld en trekt zich terug in het verre Congo. Vanden Broecke probeert tevergeefs contact te leggen en krijgt nog slechts één e-mail op zijn 40ste verjaardag.
In de wervelende dialogen ontstaat een beeld van de twee karakters in hun gezamenlijke geschiedenis. Wat ze delen, is de passie voor het theater. Ruëll is de ernstige, belezen theatermaker, die de planken boven het leven verkiest en vatbaar is voor depressies. Vanden Broecke is vrolijker van aard, maar ijdel en verslaafd aan het applaus. Hij houdt verschillende bordjes in de lucht, zoals een gezinsleven en een tv-carrière.
Na de lange jaren van stilte vallen er talrijke lang onderdrukte, hatelijke verwijten. Beiden voelen zich verraden. Daaruit blijkt dat de andere nooit uit de gedachten verdwenen is en pijnlijk gemist werd. Dat maakt de weg vrij voor een toenadering. Ze halen herinneringen op aan wat was, tonen oprechte interesse in elkaar zonder te oordelen en lachen opnieuw samen. Kunnen ze nieuwe plannen smeden en er weer zijn voor elkaar? Want ze blijven de twee indiaantjes op de speelplaats die perfect complementair zijn, zoals het in het interview van Jelle Van Riet luidt. Oudere kinderen, als het ware.
‘Ouder Kind’ is nu eens hilarisch, dan weer aangrijpend, en laat je anderhalf uur lang op het puntje van je stoel zitten. Het is een virtuoos spel met werkelijkheid en fictie. Het stuk is gebaseerd op ware feiten – een vriendschap die een periode van kilte kende -, maar de makers hebben hun fantasie erop losgelaten. We hopen alvast dat het beter gaat met de gezondheid van Vanden Broecke dan in het stuk wordt gesuggereerd. De voorstelling gaat ook over theatermaken zelf: het soms moeilijke ontstaansproces (waarin het thema onderweg kan veranderen?), de vluchtigheid, maar ook de intensiteit van een voorstelling en de roes als de puzzel in elkaar past en het publiek ademloos toekijkt.
Nee, het stuk beantwoordt niet alle vragen. Of toch niet bij een eerste visie. Je zou nog eens willen gaan kijken, zoals Vanden Broecke en Ruëll meteen doen in de bioscoop als ze een film weergaloos vinden.
Ouder Kind is nog tot 30 januari te zien in de KVS.
