Het is bon ton om de nieuwe roman van Michel Houellebecq maar niks te vinden. Sérotonine wordt in verschillende media door verschillende figuren met naambekendheid afgedaan als “wel goed, maar toch minder”.
Mensen met naambekendheid weten niet altijd wat goed is in de literatuur. Sérotonine is een diep-romantische roman die een eenvoudig maar tragisch menselijk verhaal vertelt, met een dosis vinger-aan-de-pols van de maatschappij, en een surplus van schrijverschap dat zeldzaam is.
Dáárvoor kan je Sérotonine lezen, voor het inherente vakmanschap van Houellebecq. Hij is een even goede metgezel als je favoriete dekentje in de winter. Van bij de eerste penseelstreken van het boek daalt de balsem over je neer. Het schrijven lijkt hem aangeboren.
Houellebecq is geen voer voor iedereen. De lichtpuntjes die hij in zijn sombere landschappen weeft, geven wellicht geen soelaas aan eendertwie. De hoofdfiguur botst hopeloos met de maatschappij waar hij verplicht is in te gedijen maar heeft kans op het individuele geluk in de liefde. Dat verprutst hij echter.
Na Soumission daalt de relatieve rust weer neer in Houellebecqs wereld. Het geeft toch niet dat er geen nieuwe aardverschuiving op het getouw wordt gezet? De vorige zindert nog hevig na.
Alle misfits ter wereld, begrijp mij goed: de nieuwe roman van Michel Houellebecq is schitterend. Blasé mensen zien dat niet.
