Het Brussels Gallery Weekend overrompelt de kunstliefhebber vanaf vandaag en dit voor de 12de keer. 40 Galerijen, een OFF-programma, en in het centrale Vanderborght-gebouw (Arenbergstraat) jonge kunstenaars (“Fried Patterns”) en nog veel meer. De organisatie van dit 4-daagse evenement is behoorlijk indrukwekkend.
Villo, Billybike, Uber (ze geven kortingen aan de gebruiker) én een vloot eigen shuttle-wagens brengen je in de verschillende wijken van de stad waar het allemaal gebeurt. Het gebeurt in Brussel, kunst gebeurt hier. Dat horen we al enige jaren, en je kan de stelling op haar waarheidsgehalte komen uittesten. Volgens mij is’t niet verzonnen!
In Sint-Gillis, kunstenaarsgemeente (maar weinig galerijen op de kaart), gebeurt het in een samenwerking van vier uitbaters uit verre hoeken van de wereld onder de naam La Maison De Rendez-Vous (Jef Lambeauxstraat 23). Vier galerie-uitbaters die elkaar vonden en mochten, op beurzen en kruisingen, en die besloten bij ons een kunstplek te openen. Niet in Mexico-Stad, niet in L.A. maar in Brussel. “Waarom?” vragen we. Omdat het leven hier meer humaan is. De jonge Kroatische vrouw die één van de vier galerijen leidt, is hier zelfs komen wonen. Een stad als Mexico is meer gesegregeerd, denkt ze. Het hoekhuis in eclectische stijl met binnenin vooral Art nouveau-decoratie uit de tweede, geometrische richting (Wenen, Hankar) meet zich moeiteloos met de kunst in kwestie, je krijgt er dus als bezoeker een opendeurdag erfgoed bij.
Word journalist, ik raad het aan. Een voordeel van een persbezoek is dat er frisse verwachtingsvolle galeristen en galerijmedewerkers staan te wachten. Vaak ben ik ongeveer hun eerste klant, en ik krijg zoveel warmte toebedeeld en informatie over de kunstenaar aangereikt, alle opgespaarde energie wordt op mij uitgetest. Het Gallery Weekend is een lieve lust, met een schare medewerkers, organisatoren en participanten die allen onder dezelfde wapperende vlag varen: de geaccumuleerde zomerenergie in kunstgoud omgezet.
Over Hana Miletic, nog steeds in het Maison De Rendez-Vous, hoor ik hoe ze hier haar eerste Belgische galerij-show heeft. Ze was vorig jaar in WIELS wel al met een overzicht te zien. Miletic woont eveneens bij ons – ze ís van ons. Ze heeft aandacht voor het manuele repareren van dingen, zoals gebroken autospiegels waar mensen tape rond wikkelen. Eerst maakt ze daarvan foto’s maar uiteindelijk groeit dat uit tot verabstraheerde weefsels. ‘Werk’ of ‘labour’ is de kern van Hana’s kunstpraktijk. Ze maakt, samen met vakmensen. Ze maakt bijvoorbeeld een tapijt waar het woord ‘RAD’ in is verwerkt, Kroatisch voor labour/work, uitgesneden uit (bouw)werfmateriaal. Ze reproduceert de zorgzame aandacht die mensen voor een gebroken spiegel kunnen hebben.
De galerij zoekt zoals de kunstenaar naar verbindingen, het moet meer zijn dan het spinsel van één persoon, meer dan een gesloten kunstkring.
Ook zo bij Alice Cattaneo, die met Murano-glasvakmensen samenwerkt. Ze stelt tentoon in Elsene bij Marie-Laure Fleisch (Sint-Jorisstraat 13). Ze zoekt in haar (vaak) verticalen materialen te combineren die het in de fysische wereld moeilijk hebben om samen te smelten. De combinaties bestaan enkel zolang ze tentoongesteld worden in een levende plek, daarna kunnen ze weer uit elkaar vallen. Heel mooi hoe gewone materialen in een fijn evenwicht samenkomen met het nobele Murano-glas.
Naar de Patinoire Royale (Veydtstraat 15 Sint-Gillis) kan je heen voor een op zich al omvattende expo van uitsluitend Belgische abstracten van na WOII (‘Abstractions in Times of Peace‘). Een behoorlijk unieke gelegenheid en kwaliteitsvolle selectie, die de mooie ruimte helemaal vult. Na WOII, waarin “le réel est capable d’accoucher du pire”, is het salutair en cathartisch om daarvan weg te gaan en een abstracte wereld te creëren. Marthe Wéry, Dan Van Severen, Bram Bogart, Antoine Mortier, Luc Peire, Pierre Lahaut, René Guiette, Suzanne Van Damme zijn enkele van de namen die hier “hangen”. Wie het Belgische kunstlandschap een beetje kent, heeft niet meer nodig om zijn bezigheden te laten voor wat ze zijn en de MIVB-app open te scrollen voor de eerste tram of bus richting Patinoire.
De eenvoudige maar gevoelige monochromen van Marthe Wéry, de kernachtige lijn van Dan Van Severen. Een levende erfenis.
De ‘Copper Surrogates’ van Walead Beshty, bij Rodolphe Janssen (Livornostraat 35 Elsene) vermeld ik ook graag. De koperen geometrische vormen die de ruimte mee vorm geven en met het licht samenwerken om nieuwe accenten te werpen, worden bij elke tentoonstelling opnieuw met vingers en handen aangeraakt, waardoor ze met de tijd mee-evolueren, en (wellicht) minder zullen gaan blinken – zoals koper van nature graag doet. Het is de bedoeling om die afdrukken niet te reinigen (voor zover dat al zou kunnen op koper), want ze getuigen ook van het gecirculeer binnen de kunstwereld, de kisten, de opstellingen, het uitladen, het transport, de galerijmedewerkers, kortom het leven van een kunstwerk en de mensen die ermee bezig zijn. Onaf (zoals Brussel), net zoals de titel van elk werk, die telkens, bij elke verhuis, langer wordt.
Wat ik in Sint-Gillis gehoord heb over zorg dragen, geldt voor beeldende kunst in het algemeen. Ze doet ons herinneren aan schoonheid door haar op onverwachte manieren te doen verschijnen (kartonnen dozen, lichtsporen, brandsporen, wegwerpvoorwerpen, voetafdrukken, vingerafdrukken, beduimelen, …). Het belang van schoonheid. Ons streven ernaar. Ook de gesprekken in de kunstruimten dragen daartoe bij. Een galerijmedewerker niet als verkoper van auto’s, wafels of slippers (cf. infra), maar als aanbieder van een marmeren versie. Hij praat met je over het contrast tussen de naakte mens en de mechanische wereld, over handmatigheden en uitwisselingen. In een onvermijdelijk strijdende wereld is er aandacht voor aandacht.
Bij Gladstone zal Claudia Comte een kunstwerk in Brussels brood presenteren, en ondertussen kan je daar ook een marmeren slipper bekijken – één van de negen sculpturale objecten die op de etage te zien zijn, in ‘The Cavern of Lost Dreams’.
Zhang Enli, uit China, zorgt bij Xavier Hufkens (Sint-Jorisstraat 6 Elsene) voor zijn eerste passage in de bekende galerij. Enli evolueerde van het tonen van visuele interpretaties van alledaagse voorwerpen naar abstractie.
De jonge garde in het Vanderborghtgebouw heeft ook heel wat te bieden. Charlotte Vander Borght bijvoorbeeld (beelden bovenaan het artikel), en Sarah Smolders (beelden hierboven) die speelt met de perceptie van wat echt is en wat niet.
Na dans- is Brussel nu duidelijk ook beeldende kunststad, in deze wereld van strijd en zorg. Dit weekend moet je je daarvan gaan vergewissen.
http://brusselsgalleryweekend.com
Publieke opening van vrijdag 5 tot 8 september
Shows
Talks
Performance
Workshops
