Bram Penninckx heeft een nieuw fotoproject. Nadat hij het openbaar vervoer in Brussel in beeld bracht in zijn boek ‘Brussels En Route’, blijft hij dit keer gewoon thuis. Hij observeert zichzelf en zijn gezin in quarantaine. ‘All is not quiet on the homefront’ heet de intrigerende reeks, die online verschijnt. De fotograaf uit Sint-Lambrechts-Woluwe steekt niet onder stoelen of banken dat deze periode een beproeving is voor hem. ‘Het is geen relaxte thuisvakantie.’
Waarom wil je je gezinsleven in tijden van corona vastleggen?
Al vijf weken zitten mijn gezin en ik in ons kot. Mijn halftijdse job als ICT-projectmanager bij het Agentschap Integratie en Inburgering werd een ‘anderhalftijdse’. Al mijn persoonlijke en commerciële foto-opdrachten belandden tijdelijk in de diepvries, tussen het brood en de soepgroenten. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en daarom maakte ik een zeer persoonlijk fotoverslag. De coronacrisis toverde weleens een glimlach op mijn gezicht, maar bezorgde me vooral veel stress en korte slapeloze nachten.
Het is de eerste keer dat ik zoveel zelfportretten maak. Oorspronkelijk wilde ik een soort familiealbum maken voor onszelf en voor de grootouders. Naarmate ik meer foto’s nam, zag ik in dat deze fotoreeks een onderbelicht verhaal vertelt, dat van gezinnen met werkende ouders die thuiszitten. In bepaalde kranten zag ik al een geïdealiseerd beeld hiervan opduiken. De realiteit is volgens mijn ervaring veel rauwer. Het is geen relaxte thuisvakantie.
Hoe ga je te werk in je selectie van beelden?
Het bloed, het zweet, de tranen en de heftige emoties zijn echt. Er is niets geënsceneerd. Alle beelden zijn uit het leven gegrepen. Omdat het mijn kinderen en mijn echtgenote zijn, kan ik heel dicht op hun huid komen. Wat ook helpt, is dat ik een veel kleinere maar fantastische camera heb gekocht, waardoor ik van heel dichtbij kan fotograferen. Mijn vrouw geeft altijd haar fiat als ik nieuwe beelden online zet.
Wat wil je bereiken met je project?
De fotoreeks biedt inzage in het vallen, weer opstaan en wederom vallen van een gezin. De spiegel die de reeks ons voorhoudt, is niet altijd positief. Het blijkt voor ons een schier onmogelijke opgave om thuisonderwijs te geven aan onze drie bengels van 9, 6 en 3 jaar en om tegelijk te voldoen aan de torenhoge verwachtingen van onze werkgevers. Ik ben de eerste drie weken twee keer ingestort voor de ogen van mijn kinderen. Geen aangename ervaring.
Tegelijk ben ik me er terdege van bewust dat ik deel uitmaak van de happy few in deze stad. We wonen in een groot huis, hebben een naar Brusselse normen gigantische tuin en de kinderen hebben een pc en tablet ter beschikking. In onze stad en in honderden steden over de hele wereld zitten er ontelbare gezinnen opgehokt in een kleine ruimte.
Zie je al licht aan het einde van de tunnel?
Langzaam maar zeker vinden we onze weg. Na vijf weken van acclimatisatie zijn we content in onze bubbel. Al gaan we heel blij zijn om een paar uur kinderloos te zijn zodra iedereen zijn kot mag verlaten.
Andere lichtpunten? We hebben onze kinderen nog beter leren kennen. Ik kan nog meer van kleine geluksmomenten genieten: een wandeling met de kinderen, even in het zonnetje zitten. Ik ben eindelijk aan de moestuin begonnen en hoop dat ik nog een stapel boeken kan verslinden.
Welke reacties krijg je tot dusver op je project?
Mensen zijn me oprecht dankbaar dat ik de weerbarstige realiteit toon. Veel gezinnen kunnen zich moeilijk aanpassen aan de nieuwe situatie en lopen met hun hoofd tegen de muur. Facebook en Instagram staan nog altijd vol met vrolijke en grappige foto’s. Die zijn meer dan ooit een flagrante leugen.
De fotoreeks ‘All is not quiet on the homefront’ van Bram Penninckx is te zien op de website Lensculture.
