De oudste dochter die weer thuis woont
de jongste naar haar toe zien groeien
van dag tot dag
de man die ’s ochtends naar het werk vertrekt
en gewoon de trap opgaat
naar de slaapkamer
tot ik roep dat het tijd is om naar huis te komen
voor het avondmaal
op vrijdagavond karaoke
omdat The Voice Kids niet meer doorgaat
een duet met de man, die hit uit onze jonge jaren
het geduld bewaren wanneer het toilet bezet is, of het internet
sputtert, de soep die elke middag pruttelt, net als de zuurdesemstarter
de nieuwe huisgenoot, die Antoine heet, vaststellen dat
de helft van de wereld nu zuurdesembrood bakt
en zijn starter een naam geeft
origineel ben ik niet, maar ik moet iets met mijn handen doen
en met mijn voeten, wandelen, wandelen
in de natuur die ik nu pas echt ontdek, met vele anderen
het park, het bos, het natuurreservaat, het moeras
in mijn buurt, vlakbij, er al die jaren te weinig van genoten
hoe heten die paarse bloemen en die witte en die gele
en wie is dat piepkleine vogeltje met zijn rechtopstaande staart,
het winterkoninkje terwijl het zomeruur haast ongemerkt ingaat
regelmaat is nu belangrijk maar soms is het te veel
van hetzelfde en weet ik niet meer welke dag
het gisteren was, of morgen, niet denken aan de toekomst
geen waarzeggerij, vandaag ben ik blij
ja, het is best goed, behalve ’s nachts
dan zijn er wilde dieren, angst
om niet meer te kunnen ademen, mediteren helpt,
vaststellen dat ik tevreden ben met een eenvoudig leven
zoals mijn grootmoeder, werken met mijn handen
naaien, deeg kneden, zaaien
kon ik maar uitwaaien bij haar aan zee
haar niet mogen zien
al vijfentwintig jaar niet meer, het begint zwaar te wegen
’s nachts bezoek ik haar
overdag breng ik aardbeien naar een 92-jarige vriendin
in het rusthuis, elk einde is een nieuw begin, zegt zij
dat ik familie en vrienden nog niet zo erg mis
omdat ik hen steeds toevallig tegenkom
en ze in gedachten altijd bij mij zijn
dichter in mijn hoofd dan ze digitaal ooit kunnen komen
hoewel ik me digitaal verdiep als taalleraar
leer hoe je woorden kunt slepen naar hun juiste betekenis
aan mijn studenten die tegelijk verder weg en dichter bij zijn
ik zie hun kinderen, hun man of vrouw, hun tuin
hun uitzicht van op de veertiende verdieping
ik weet nu hoe hun deurbel klinkt
en soms waarom ze verdrietig zijn
ik maak kennis met hun huisdieren
de kat die Pepita heet
zoomt mee, zoomen in plaats van spinnen
zoomen in plaats van zoenen
niet zoals de bijen in mijn tuin, hun paradijs
het werkwoord van deze tijd
ik zoom, jij zoomt, hij zoomt,
wij zoomden tot de verbinding verbrak
zoomen voor de zeventigste verjaardag van mijn moeder
en met een collega die om de hoek woont
en een collega van om de andere hoek
met een collega van nog een andere hoek sprak ik
aan de telefoon, ik begin dit vreemde leven
zelfs gewoon te worden, ik ben niet alleen
denk ik ’s avonds wanneer ik sta te wachten in de rij
om groenten van lokale boeren op te halen
die alles beter verteerbaar maken
ik sta in een zonnige straat te wachten en denk
het gaat, en vind ineens de woorden
die me al weken in de steek hadden gelaten.
Deze bijdrage verscheen eerder op de blog De rode valies. Verhalen uit Brussel.
