Twee jaar geleden stelde Marc Didden in Bozar een liefdevolle tentoonstelling samen om de door hem bewonderde schrijver Hugo Claus te eren, een decennium na zijn dood. Nu brengt documentairemaakster Lauranne Van den Heede een ode aan Didden in de kortfilm ‘Een redelijk leven’. Een precieus kleinood bij leven en welzijn van de schrijver-cineast-flaneur.
In zijn appartement in de Dansaertstraat mijmert de 70-jarige Brusselaar over zijn leven. Het was geen fantastisch leven, maar zeker ook geen vreselijk leven. Zijn drie jeugddromen zijn uitgekomen: van zijn pen leven, een goede, mooie vrouw leren kennen en New York zien. Soms had hij het gevoel dat hij verdwaalde en ging hij gebukt onder twijfels en eenzaamheid. Na de verscheurende kritiek op zijn film Sailors Don’t Cry wou hij drie jaar in zijn bed blijven liggen.
Niemand vertelt als Marc Didden. Hij heeft zijn karakteristieke stem, maar hij is vooral een heerlijke causeur met een laconiek gevoel voor humor en een gezonde dosis zelfrelativering. Zo herinnert hij zich dat hij zich de koning te rijk voelde als zijn vader hem in het park op het standbeeld van een hond zette. Hij besefte dat hij ‘een beetje’ kon schrijven toen zijn broer tijdens zijn legerdienst aan de telefoon liet weten dat hij graag meer brieven van het thuisfront wilde ontvangen. Als muziekjournalist op de Humo-redactie werkte hij tussen een bende lelijke mannen. Tot een prachtige vrouw met een zomerjurk haar intrede deed. Telkens als hij New York verlaat, moet hij huilen, omdat het de laatste keer zou kunnen zijn dat hij de stad ziet.
Een beklijvende monoloog maakt nog geen mooie film. Het is de grote verdienste van de regisseur om de pakkende en vermakelijke woorden te combineren met prachtige beelden van vroeger en nu. We zien foto’s en video’s van de jongere Didden, die muzieksterren interviewt of Vlaamse punkjongeren aan de tand voelt over de toekomst. Op de set van Brussels By Night dolt hij met zijn kompaan Dominique Deruddere. Zijn literaire held Claus komt in beeld als hij achter op de scooter kruipt bij Sylvia Kristel. We horen filmdialogen en filmsongs van Raymond van het Groenewoud en Elisa Waut. Een man die de hond uitlaat, een dansend koppel in een café, een scène in de tram: de filmt observeert indringend, net zoals de schrijver als hij door de stad flaneert of door het raam kijkt.
‘Een redelijk leven’ is een tijdloze film over de voorbijvliedende tijd. Door het sfeervolle zwart-wit weet je niet meteen of iets zich afspeelt in het heden of het verleden. De verteller heeft meer geschiedenis dan toekomst, maar blijft zich als columnist interesseren voor wat er vandaag speelt. Hij weet dat de straat van hem is, maar ook van degene die er voor hem woonde en er na hem zal wonen. En van de jongen die er nu op een voetbalveldje speelt. Redelijk indrukwekkend.
‘Een redelijk leven’ is tot 4 augustus te zien op VRT NU.
