Ik zal de bloemen zelf kopen. Zo begint de roman Mrs Dalloway van Virginia Woolf en ook de gelijknamige Spaanse theateradaptatie van Carme Portaceli en Michael De Cock, die gisteren in Belgische première ging in de KVS. De modernistische monologue intérieur van bijna honderd jaar geleden wordt een frisse, oogstrelende voorstelling met een glansrol voor Blanca Portillo.
Mrs Dalloway vertelt over een dag uit het leven van een vijftigjarige vrouw. Clarissa bereidt een uitbundig avondfeest voor haar vrienden voor. Ondertussen mijmert ze over de keuzes die ze in haar leven gemaakt heeft. Was haar verstandshuwelijk met Richard, die er nooit is, wel zo verstandig of had ze moet kiezen voor een passionele relatie met Peter? Had ze meer moeten doen met haar vriendschap met de vrijgevochten Sally? Heeft ze zichzelf niet te weinig ontplooid in die mate dat ze onzichtbaar is geworden? Is ze geen societyfiguur geworden om de leegte van haar leven te camoufleren?
De existentiële vragen van Mrs Dalloway worden in de voorstelling veruitwendigd in levendige scènes. Elisabeth, de dochter van Clarissa, staat daarbij voor de onstuimige jeugd die de wereld wil veranderen. Ze legt er zich nog niet bij neer dat een nieuw tapijt om de tien jaar ook al mooi is en dat relaties altijd krassen op de ziel achterlaten. Aan het andere spectrum bevindt zich in het stuk de schrijfster, een personage dat op Virginia Woolf gebaseerd is. Ze gaat ten onder aan haar depressie en stapt uit het leven, net zoals oud-strijder Septimus Warren Smith in het boek.
Een mannelijk personage heeft dus plaatsgemaakt voor een vrouwelijke tegenhanger, en dat zegt veel. Het theaterstuk laat vrouwen volop schitteren. Hun worsteling met sociale en morele conventies staat centraal. Een vrouw moet behagen en haar lot aanvaarden. Peter kan het zich daarentegen in zijn midlifecrisis permitteren om op een veel jongere vrouw verliefd te worden en zich op die manier heruit te vinden.
De enscenering verdient alle lof. Het scènebeeld – van kleurrijke jurken tot neervallende rode rozen boven een feestelijke dis – is prachtig. De muzikanten op het podium – zang, gitaar en drum – geven het stuk een extra drive. In het puike acteursensemble steelt Blanca Portillo, die meespeelde in de film Volver van Pedro Almodovar, de show. Zij vult met haar geweldige présence de kamer. De hele lappen tekst zijn door de hedendaagse bewerking – er worden al eens berichtjes verstuurd met de gsm – verrassend verteerbaar. Toegegeven, een rustpunt hier en daar had geen kwaad gekund en de twee gezongen songs zijn niet onvergetelijk.
Het stuk speelt ook slim in op de huidige coronacrisis. Als toeschouwer betrap je jezelf erop dat je anno 2020 raar opkijkt als moeder en dochter elkaar op scène knuffelen. De intussen vertrouwde bizarre werkelijkheid doemt dan weer snel op als de acteurs elkaar een elleboogje geven of het mondmasker opzetten als ze dichter bij het publiek komen. Als Clarissa zegt dat ze blij is dat het feest mensen fysiek samenbrengt die elkaar lang niet gezien hebben, krijg je een post-lockdowngevoel.
Mrs Dalloway neemt, net zoals de film The Hours naar het boek van Michael Cunningham, een verfrissende duik in het oeuvre van Virginia Woolf. Het stuk is zoals het hoofdpersonage het feest beschrijft: een geschenk aan het leven. Een leven waarvoor je niet gekozen hebt en dat donkere kanten heeft, maar waar je wel betekenis aan kan geven. Geen rozen zonder doornen.
Mrs Dalloway is nog te zien in de KVS op vrijdag 23 oktober.
