Mijn Belgisch avontuur begon heel banaal. Zo’n 25 jaar geleden. In een overvolle Poolse bus, waar ik, lichtjes schommelend, met mijn neus tegen het raam zat, terwijl ik af en toe meeluisterde naar verhalen van mijn landgenoten, die me onwaarschijnlijk in de oren klonken. Voor velen onder hen was België, en met name Brussel voor lange tijd een tweede thuis geworden. Soms zelfs voor heel hun leven.
Want in de Poolse provincie Podlachië (in het noordoosten van Polen, met als grootse stad Bialystok, nvdr) waar ik vandaan kom, zijn de mensen onderverdeeld tussen hen die in Brussel zijn, hen die in Brussel waren, en hen die naar Brussel zullen gaan. Een andere optie is er niet.
Mijn aankomst in Brussel was niet gepland. Ik was er ook niet enthousiast over. 1500 km onzekerheid. Voor ik er oog in oog mee stond, heb ik heel wat verhalen gehoord. Enthousiaste verhalen, en minder enthousiaste. Ik wist alleen dat België bekend stond om zijn frieten, bier, pralines en … regenachtig klimaat.
Tja, het was geen liefde op het eerste gezicht. Ik was niet eens gecharmeerd. Brussel verwelkomde mij met een beklemmende noordenwind. Het spuugde motregen; de kou doordrong heel mijn lichaam. Want een vochtige lucht voelt harder aan dan de krakende vorst in Polen. Ik was allesbehalve enthousiast. Ik probeer in mijn geheugen te graven. Maar ik kan me het moment waarop ik verliefd werd op Brussel niet meer herinneren.
Sinds jaren leef ik verscheurd tussen de prachtige ongerepte valleien van Podlachië en het multiculturele Brussel. Altijd op weg. Het telkens terugkeren en heremigreren hebben mijn relatie tot de plaatsen die mijn woonplaatsen zijn geworden, gevormd. Brussel heeft mijn hart gestolen, mijn ziel is in Podlachië gebleven. Iets wat zich eens in je bewustzijn heeft geworteld, zal altijd terugkomen. Een of andere roep, een bevel om te putten uit de bronnen die in je DNA gegrift staan.
Podlachië is voor mij de smaak van aardappelbloedworst, en Brussel die van grote warme Luikse wafels, met suikerklonters die aan je vingers kleven, en ook van frieten, het culinaire symbool van dit land.
Mijn Podlachië en Brussel zijn inspirerende plaatsen, die een bijzonder aandachtige blik vereisen. Het is een kwintessens van verrukking, liefde en ongeloof. In die honingpot worden, als een lepel houtteer, de lotgevallen toegevoegd van mensen, die niet op de voorpagina’s van de kranten staan, maar van wie het leven onlosmakelijk verbonden is met de beschreven plaatsen. Mijn naamloze hoofdpersonages.
Ik nodig je uit voor een persoonlijke wandeling door deze kleurrijke stad en het land dat even groot is als mijn Poolse provincie. Kleurrijk en aantrekkelijk, ondanks het grijze, mistige weer, want Brussel wordt ingekleurd door de mensen die er wonen. Een bonte mengelmoes.
Agnieszka ‘Aga’ Korzeniewska schreef deze tekst voor haar persoonlijke blog.
