De reeks ‘Kleur stillevens in Brussel’ heb ik geschilderd als eerbetoon aan de stad waarin ik woon. Door het schilderen wordt het leven even on hold gezet en kan je een beetje orde creëren in de ongelooflijke chaos die Brussel is, een heerlijk gevoel vergelijkbaar met het opruimen van je kamer.
Nadat ik een tijd meestal dubbelportretten schilderde, heb ik mij de afgelopen jaren toegelegd op stillevens. Eerst zette ik thuis composities op, later zocht ik geschikte stillevens in de stad zelf. Dat heeft geresulteerd in 15 stillevens.
Mijn grootste plezier bij het schilderen is het werken met kleur. Kleur heeft iets magisch voor mij. Lopend in Ikea worden mijn ogen als automatisch aangetrokken door kleur. Tussen al de zachte en minder zachte variaties op beige en grijs zie ik ze meteen liggen: handdoeken in alle kleuren van de regenboog: groen, perzikrood, lila en citroenkleurige opgevouwen badlakens! Een stroomstootje van geluk!
Het is dan ook zeer atypisch om te beginnen met het stilleven: ‘Pompadour blauwgrijs en lichtgeel op het Sint-Katelijneplein’, een vrij monotoon grijs stilleven van een duif op de kinderkopjes van het dorpsachtige Sint-Katelijneplein in het noorden van de vijfhoek.
De ochtendzon, die de stenen van het voorplein Napels geel kleurt, is nog enkele minuten verwijderd van de duif.
Dertig centimeter verwijderd van de duif ligt er een enkel duivenpluimpje dat misschien is losgekomen van de verendons van de duif bij het neersmakken op de kasseien.
Op wandel met de hond kom ik de laatste tijd steeds meer dode duiven tegen. Hoe zou dat komen?
Zoals wit de kleur is die bij je opkomt als je de wereld van de pinguïns zou omschrijven, is grijs volgens mij de kleur van Brussel. Ze zeggen dat Eskimo’s honderden benamingen hebben om de kleinste schakeringen in wit te kunnen duiden. In ons dagelijks taalgebruik is dit spijtig genoeg (nog) niet het geval voor wat betreft de kleur grijs, al ontbreekt het niet aan literaire namen voor deze onderschatte kleur: Kohl-grijs, Paynes grijs, het zeer toepasselijke duifgrijs, Frans grijs (heel licht grijsgroen), glaucous, kadetblauw, parelgrijs, melkwit en staalgrijs.
In het verlengde van de zijbeuken van de Sint-Katelijnekerk staan er op het voorplein twee rijen esdoorns in perfecte harmonie. De bladeren van de 8 oude bomen hebben 4 verschillende kleuren, één kleur voor elk seizoen.
Tijdens de namiddagwandeling passeerde ik opnieuw het plein, waarvan geen enkele kassei meer belicht werd. De duif was er niet meer. Ook het pluimpje was weg. Spikey plaste tegen een esdoorn en ik keek op naar de top van het Philips-gebouw.
Thomas Dielman schildert Brusselse stillevens. Ze hebben volgens de kunstenaar, die aan Sint-Katelijne woont, geen enkel doel buiten het feit dat een mooie compositie rust en troost kan bieden. Ze kunnen je even verwarmen en je eraan herinneren dat schoonheid overal te vinden is.