Tijdens de nacht van 18 op 19 november 1744 werd er een zwart madonnabeeldje gestolen uit een kapelletje gelegen op de straat die het decor vormt van de tweede akte van dit verhaal. De dief gooide het beeldje in de Zenne. Hij wilde het niet in eigen bezit. Hij wilde dat het niet bestond.
Thierry draait negentig graden om zijn as naar rechts. Op het moment dat de klok 7.31 uur slaat, gaan de straatlichten uit. Het ultramarijne blauw maakt plaats voor een zacht hemelsblauw waarin dolfijnvormige wolkjes voorbijzwemmen. De dag wordt naar de ochtend doorverwezen.
De Melsensstraat komt ongeveer uit in het midden van de Zwarte Lievevrouwstraat. De overkant van de straat wordt ingenomen door één enkel reusachtig gebouw, Brucity genaamd. Het is van glas, buitenproportioneel groot, het is nog steeds niet af en het is al vuil. Het gebouw heeft nog geen stappen gezet en het is al vermoeid. Het enige lichtpuntje is dat de oude straat, de Korte Hallenstraat, in het verlengde van de Melsensstraat, opnieuw tot leven wordt gewekt via een doorgang door het nieuwe administratieve gebouw van de stad Brussel.
Deze kolos komt in de plaats van de al even beruchte Parking 58, die op zijn beurt de plaats innam van de Pôle Nord en het swingende Palais d’été, die in de plaats kwamen van de prachtige overdekte centrale hallen, die in de plaats kwamen van 2 rijen huisjes, die de plaats innamen van de Vismarkt toen de Zenne nog openlag en er op de plaats waar Thierry nu loopt turf op de kaai werd geladen die vanuit Vilvoorde per boot werd vervoerd.
Op deze unieke locatie kon je achtereenvolgens zwemmen, de verste vis uitkiezen, wonen, eten kopen, schaatsen, naar muziek luisteren en dansen, je auto parkeren en binnenkort kan je er je nieuwe paspoort komen afhalen.
Thierry vangt een glimp op van zijn reflectie in het raam van het Japans restaurant. Hij ziet een gezicht dat onherkenbaar opgedeeld werd in lichte en donkere vlakken. De schaduw wint steeds meer terrein.
Gisterenavond keken John en Thierry naar de laatste aflevering van het zesde seizoen van Chicago Med. Deze aflevering betekende het einde van Natalie Manning als dokter op de Emergency Room van het ziekenhuis. Zes jaar geleden werd Natalie geïntroduceerd als weduwe met een jong zoontje. Haar man was net enkele maanden daarvoor gestorven tijdens een militaire interventie in Afganistan. Natalie lijkt op Angelina Jolie met iets bescheidenere gelaatstrekken waardoor iedereen haar tracht te beschermen als was ze een teer albasten vaasje. Haar schoonmoeder tracht haar in Chicago te houden door alles voor haar te regelen. Haar roodharige collega, Will Halstead, tracht haar voor zich te winnen door zoveel mogelijk werk uit handen te nemen waardoor zij echter het gevoel krijgt dat zij niets kan. De relatie houdt dan ook geen stand en zij knoopt een relatie aan met de beste vriend van haar overleden man die als verpleger begint te werken op dezelfde spoedafdeling. Al snel blijkt dat Natalie door die relatie dichter bij haar overleden man tracht te komen, wat gedoemd is te mislukken.
Via de operatie van een klein meisje leert Natalie een vader kennen die ook net weduwnaar is geworden. Deze laatst ziet er verdacht perfect uit, maar om Will op afstand te houden beslist Natalie een relatie aan te gaan met Philip, de ideale schoonzoon. Deze impulsieve beslissing zou haar duur komen te staan. Haar intuïtie laat haar steeds vaker in de steek. Terwijl Natalie in coma ligt door een auto-ongeval op de parking van het ziekenhuis, veroorzaakt door de maffia van Chicago die het gemunt heeft op Will, schuift Philip een trouwring rond haar vinger zonder haar eerst ten huwelijk te vragen. Na het ontwaken uit haar coma begint de werkelijkheid binnen te sijpelen en zet ze 10 afleveringen later Philip aan de kant. In tussentijd heeft haar moeder steeds meer last van hartfalen en steelt Natalie pillen uit een medische studie die hoopgevende resultaten in het vooruitzicht stelt en die Will op poten heeft gezet. De moeder van Natalie kwam echter niet in aanmerking voor deze medische studie en door het achteroverdrukken van die pillen brengt Nathalie de hele onderneming in gevaar om nog te zwijgen over de enorme financiële gevolgen voor het ziekenhuis. Chief Goodwin komt er alsnog achter en ontslaat Will, die dit wederom zonder morren aanvaardt.
Dit meen je niet, zegt Thierry met een krop in de keel. Is hij nu nog steeds verliefd op Natalie, na alles wat er gebeurd is? Blijkbaar wel, antwoordt John, de blik strak gericht op het scherm waar Natalie nu over het parkeerterrein loopt in de richting van Chief Goodwin. Zij tikt haar op de schouder en zegt: je moet Will weer aannemen, want ik heb die pillen zonder zijn medeweten gestolen. Hij heeft niets fout gedaan schreeuwt ze met haar armen in de lucht. De camera zoomt in op de ogen van Goodwin die zich nu vernauwen. De camera gaat omhoog, Natalie en Goodwin worden steeds kleiner. Natalie draait zich om en stapt uit de serie.
Vol ongeloof kijkt Thierry naar de aftiteling, hij pakt de afstandsbediening, klikt op stop en op de ejectknop. Hij stapt naar de tv en knielt voor de dvd-speler. Hieraan kan je zien dat het fictie is, zegt hij, zonder zich te richten naar John. In het echte leven nemen collega’s het niet meer voor elkaar op.
Het madonnabeeldje, gemaakt van zwart hout, landde op turf in de Zenne, waardoor het op miraculeuze wijze gered kon worden door de plaatselijke priester die het beeldje een veilig onderkomen gaf in de oude kerk aan de Sint-Katelijnestraat, waar de madonna opnieuw aanbeden kon worden. Bij de verhuis naar de nieuwe kerk op het Sint-Katelijneplein raakte ze echter zoek.
Na twee vreselijke incidenten van verbaal geweld gepleegd door Kevin was de temperatuur op het werk gedaald tot onder het vriespunt. De kou werd steeds hardnekkiger en de ontdooiing tijdens het weekend was na een tijdje niet meer opgewassen tegen de steeds meer oprukkende winter. De kou had zich een weg naar binnen gebaand bij Thierry en had zich er meer en meer vastgezet, zodat hij overal rilde van de kou, zelfs al zat hij in de zon. Ook op feestjes vermoedde hij een Kevin in elk van zijn vrienden die zich op elk moment zou kunnen manifesteren, bij het minste foutje. Het was de buitenwereld die Thierry’s gedrag vanaf nu bepaalde. Het geweld had gedaan wat het geweld moest doen.
Een paar maanden geleden liepen John en Thierry op een zaterdag de Sint-Katelijnekerk binnen. De dienst was net afgelopen en Thierry zocht het madonnabeeldje. Het beeldje bestaat wel degelijk en komt later na de gevelrenovatie terug, beet de dame die de kerkvloer aan het dweilen was hem met luide en geïrriteerde stem toe, alsof Thierry haar net had beschuldigd van diefstal.
Intussen genieten de geraniums, de helleborus en de dipladenia van het raam boven de voordeur in de Melsensstraat van de eerste zonnestralen.
Thierry nadert het begin van de Zwarte Lievevrouwstraat en kijkt 4 mogelijke straten in de ogen. Een vlinder, een vrouwelijk boomblauwtje, vliegt steeds hoger in de richting van het hoekgebouw tussen de Visverkopersstraat en de Paul Devauxstraat. Wanneer de vlinder het dak bereikt, duikt hij naar links de straat in van het volgende hoofdstuk.
In Het straatfeest brengt beeldend kunstenaar Thomas Dielman in tekst en beeld verslag uit van de wandeling die hij maakt van thuis naar het werk. Hij vertelt wat er door zijn hoofd gaat, op stap langs 18 straten en twee pleinen.
