De gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2024 komen dichterbij. De gemeentebesturen hebben zes jaar lang kunnen regeren, het algemene belang dienen. Problemen moeten opgelost worden, budgetten beheerd, langetermijnvisies concreet ontwikkeld.
In Brussel-Stad schort het daarbij regelmatig aan het vereiste democratische gehalte. PS en sp.a (met nieuwe namen Vooruit, One.Brussels/Vooruit) hebben er elkaar gevonden in een regeerspel, waarbij vragen van de oppositie te vaak brutaal worden weggeredeneerd.
Aan het hoofd van het stadsbestuur staat Philippe Close, de burgemeester. Hij zet de toon. “Hij steekt er met kop en schouders bovenuit”, lees ik. Wat ik echter zie: gemeenteraden waarbij hij kritiek pareert door zijn opposanten te ridiculiseren of te kleineren. “Vous n’avez pas écouté ma réponse”, “Vous n’avez vraiment rien compris de ma réponse”, “C’est exsangue”, “C’est une réponse dilettante”, etc, de vele voorbeelden staan online, voorgaande quotes zijn enkel de meest recente. (https://www.brussel.be/gemeenteraad-live). Het is tragisch, en het gebeurt in het bestuur van de hoofdstad van België.
Naast de burgemeester zijn trouwe schepen voor stedenbouw en Nederlandstalig onderwijs, Ans Persoons. Zij lokte de kiezer in 2018 met een burgerlijst, Change.Brussels (de naam zou stilletjes verdwijnen, de lijst heet momenteel one.brussels-Vooruit). Dat zag er goed uit, ook ik presenteerde me hoopvol op de lijst. We konden gezamenlijk het programma bedenken, Ans Persoons toonde luisterbeidheid en boezemde vertrouwen in. Maar de burgerlijst viel uiteen. De interesse, van beide kanten, taande toen de verkiezingen voorbij waren. De burgers van hun kant gaven gaandeweg geen teken meer van blijvende interesse, de schepen en het kabinet van hun kant lieten de bijeenkomsten ook varen. De burgerpartij met socialistische grondstroom bleek een opstartfenomeen te zijn, geen duurzaam project.
Intussen werd Brussel-Stad door de dienst Stedenbouw hier en daar grondig heraangelegd. Ik viel over een bouwaanvraag voor de Sint-Katelijnestraat. Deze van oudsher belangrijke commerciële as zou van gevel tot gevel worden heraangelegd zonder niveauverschil, wat wil zeggen dat de stoepen (stoepranden) daarbij ook verdwijnen. Wat ik geen goed idee vind (net als de Koninklijke Commissie Monumenten en Landschappen), vooral omdat die randen de voetganger een exclusief comfort bieden tegenover de vele andere verkeersmodi: fietsers, steps, en andere. Ook de fietser die deze doorgaande as gebruikt kan niet vrij meer door wanneer de straat van gevel tot gevel onbeperkt door voetgangers wordt ingenomen.
Ik toog aan het werk om mijn argumentatie stevig te onderbouwen en presenteerde, als burger, maar heel goed voorbereid, mijn discours op de Overlegcommissie – die uitsluitend digitaal plaatsvond. Mijn naïviteit bleek al snel: mijn eerste fout was om mijn verhaal in mijn moedertaal te doen, het Nederlands. Ik besefte niet dat de leden van de Commissie overwegend Franstalig waren en het Nederlands soms onvoldoende machtig om mij in detail te kunnen volgen.
Maar geen nood, betrokken partij Ans Persoons zelf stelde spontaan een summiere vertaling van mijn speech in het Frans voor. Inderdaad, als hoogstbetrokken partij, namelijk bouwaanvrager, vertaalde de Stad in enkele zinnen mijn tussenkomst (waarbij natuurlijk heel veel verloren gaat).
Dat de Overlegcommissie online doorging en niet fysiek, kon nog door ‘Covid’ gedekt worden, ook al was daartoe geen enkele verplichting meer. Maar voor een tussenkomst is dat nadelig. Online heb je nooit dezelfde impact als fysiek. Het is niet “de stad op 10 minuten” (slogan van de Stad Brussel), maar de stad op vele virtuele kilometers.
De Stad liet naderhand zelfs weten, na een vraag daarover tijdens de gemeenteraad, dat het voortaan zelfs zoveel mogelijk online wilde overleggen. Want: “op die manier betrek je potentieel veel meer burgers en je verlaagt de drempel voor deelname.
Brussel-Stad, horizon gemeenteraadsverkiezingen 2024: een partij die ongezond lang bestuurt, brute middelen hanteert, en burgers om de tuin leidt met beloftes van participatie die niet worden waargemaakt. Het moet eens gezegd worden.
