De brief brandt in zijn broekzak. Thierry kan het bestaan van de brief niet langer negeren. Met tegenzin opent hij de chique uitnodiging en schuift hij er een muntgroene kaart uit, beschreven met gouden krullende letters die schaduw maken. Ze gaan dan toch trouwen, mompelt Thierry. Waarom? Zijn beste vriend Gerrit heeft dan toch besloten om te trouwen met Greetje. Met groen laat je weten dat je zult komen, met rood dat je iets beters te doen hebt. Thierry heeft Gerrit al jaren niet meer gezien. Hij onderzoekt de binnenkant van de envelop. Zijn dit de enige kleuren?
Thierry steekt over en denkt terug aan een quote van Kierkegaard waarop hij was gevallen toen hij ‘opkomen voor jezelf’ had ingetypt in Google. De Deense filosoof betoogt dat je beter voor jezelf opkomt, je kan hierbij wel tijdelijk je evenwicht verliezen maar als je het niet doet dan verlies je uiteindelijk jezelf. Vraagt deze situatie om de toepassing van deze richtlijn? Thierry bekijkt zijn reflectie in het raam van de Socialistische Mutualiteiten. Hoe dan?
Na het voorval met Kevin in de kantine van ABC, wat eufemistisch bekend is komen te staan als ‘Kevins eerste privé-optreden’, brak er een gouden jaar aan voor de dienst leesclubs. Kevin liet zich niet meer zien, arbeidsongeschikt, een maand, twaalf keer verlengd. Iedereen haalde opgelucht adem. Kevin verdween naar de achtergrond. Er kwam ruimte voor Diane en Thierry. Zelfs Mohamed ontspande.
Vier seizoenen lang ontwikkelt er zich een liefdevolle vriendschap tussen Diane en Thierry. Tijdens zondagslunches bij Diane thuis steken ze elkaar al pratend een hart onder de riem. Als molletjes klauteren ze via hun gesprekken over Kevin en Mohamed een weg naar het licht. Eerst verblind en onwennig dan uitgelaten rollend in het gras en ten slotte vastberaden deze plek in de zon nooit meer af te staan.
In de zomer zitten ze tussen witroze bloemetjes, prachtige paarsblauwe ooievaarsbek, een weelderige bos marjolein en een leger klimopblaadjes eropuit gestuurd door de buren. De wereld ruikt hemels, de bijen zoemen en Diane zingt.
– Wat me blijft verbazen is dat Mohamed zich voordoet als een sterke persoonlijkheid. Het is toch duidelijk dat hij slechts de handpop is van Kevin. Wij zijn toch niet blind?
– Inderdaad, kansloos. Je hoort meteen aan Mohamed dat hij een gesprek gehad heeft met Kevin. Hij gebruikt Kevins woorden!
– Wanneer Kevin ergens binnenkomt, doet hij dat in slow motion. Hij draait langzaam zijn lichaam en speelt met het licht. Hij is godverdomme een discobal.
– Het ritme van succes!
– Wat een kloten heeft die Kevin!
– Het is een lul.
– Ga een vak leren lui varken!
– Werkweigeraar!
– Fucking aansteller!
In de herfst zitten ze op het terras van bruin kernhout, tussen een purperklokje, struikheide, kardinaalshoed en chrysanten. Vinken, spreeuwen en zwaluwen vliegen over. Diane schroeft een fles witte wijn open.
– Het doet me zo’n deugd de woorden hardop te horen die ik jaren dacht. Ja Mohamed behandelt ons als tweederangsburgers! Ja, wij tellen niet mee!
Diane en Thierry maken toekomstmuziek. Thierry componeert de melodie en Diane voorziet de noten van woorden. Ze dansen op hun eigen ideeën, applaudisseren lang en veel en samen.
In de winter zitten ze in de woonkamer tussen Dianes lievelingsboeken: de boeken van Herbjørg Wassmo, de Aardkinderen van Jean M. Auel en de boeken van Griet Op de Beek. Thierry neemt plaats aan de tafel.
– Het is groen en het plakt?
Diane schudt haar hoofd.
– Kevin de sticker!
In de lente zitten ze in de keuken tussen verwelkte boompjes basilicum, tijm en munt. Dronken kijkt Thierry naar Diane. Wat een spontaniteit! Wat een levenslust! Wat een plezier om jou te zien leven denkt hij. Een blonde lok valt voor haar ogen. Diane voelt Thierry’s blik en maakt een hartje met haar duimen en wijsvingers. Ze sluit haar ogen en blaast.
Thierry nadert het einde van de Gasthuisstraat. Hij kijkt naar het Gerechtsplein. Hij passeert de droogkuis en kijkt naar de schaduw van de Keizerslaan op het Gerechtsplein en houdt halt. Hij ziet zichzelf voor zijn computer zitten, zovele nachten geleden, zwoegend op zijn klacht tegen Kevin. Het vooruitzicht van Kevins terugkomst maakte alles weer hoekiger, benauwder, kleiner en heimelijker. Kevin schoof weer tevoorschijn uit de coulissen. Iedereen heeft recht op een aangename en veilige werkomgeving, typt Thierry. Hij herleest nogmaals de zinnen en kijkt naar de verzenden-knop. John staat achter hem en masseert zijn schouders. Ik doe het ook voor Diane, zegt Thierry nog maar eens. Hij ademt diep in, volgt zijn bibberende hand boven de muis, sluit zijn ogen en doet iets wat hij nog nooit heeft gedaan.
In Het straatfeest brengt beeldend kunstenaar Thomas Dielman in tekst en beeld verslag uit van de wandeling die hij maakt van thuis naar het werk. Hij vertelt wat er door zijn hoofd gaat, op stap langs 18 straten en twee pleinen.
