Een jaar na de release van haar debuut-ep Changé komt de Brusselse Maria-Laetitia Mattern al met een opvolger. Haar tijden bij Sonnfjord lijken inmiddels uit een ver verleden te dateren, want steeds meer eist ze een plekje op onder haar eigen naam ML. Ze stelde haar nieuwe ep Ailleurs n’existe pas voor in Café Flora in Sint-Gillis en dat bleek op zijn zachtst gezegd een groot succes. Zeven liedjes lang houdt de zangeres ons ditmaal in de ban en zoals het hoort bij een sterke ep, heeft elke song zijn plekje dubbel en dik verdiend.
Ailleurs n’existe pas is een verzameling liedjes die ontstonden op de breuklijn tussen adolescentie en volwassenheid. ML stort dan ook haar hart uit op haar ep, want de songs gaan onder meer over de twijfels die met die periode gepaard gaan, maar eveneens de vreugde. De voorbije maanden kregen we met mondjesmaat nieuw materiaal te horen en ontdekten we de verschillende kanten van ML. Waar ze op “Ressaisis-toi” eerder de indierockkant verkende, schetste ze met titeltrack “Ailleurs n’existe pas” een dromerig landschap waarbij vooral de productie onze aandacht trok.
Het lijkt er echter op dat ML haar sterkste wapens bewaard heeft tot de volwaardige ep het levenslicht ziet. Focustrack “Avenue Juno” heeft door zijn lange, instrumentale intro een ietwat onconventionele popstructuur, maar laat het net die ruimte zijn die ervoor zorgt dat er een interessant, ietwat duister landschap geschetst wordt. De song wordt steeds voller en weet daarmee voor stroomversnellingen te zorgen in het water dat we tegen de stroom in lijken te trotseren. Hier en daar zorgen de zanglijnen van de artieste voor de nodige lichtpuntjes en zo balanceert de song op het randje tussen licht en donker.
Wie ML al live aan het werk zag, herkent ongetwijfeld een aantal songs. Zo staat “On part” al een hele tijd op de setlist en keken we reikhalzend uit naar de dag dat het liedje het levenslicht zag. De compositie heeft iets weg van de muziek van Pomme en toont daarmee een zachtere, melodische kant van ML. We krijgen het gevoel bij heldere nacht naar de sterren te kijken, terwijl de Brusselse ons toezingt. Vooral in het refrein raakt de zangeres een emotionele snaar zonder de kalmte te doorbreken. De instrumentale bridge zorgt dan weer voor de nodige melancholie en zo hebben we al meteen onze favoriete song van de ep gevonden. Op geen enkel ander nummer lijken de puzzelstukjes zo naadloos in elkaar te passen dan op deze “On part”.
Ook aanstekelijke popliedjes mochten niet aanbreken op Ailleurs n’existe pas en dus krijgen we met “Des mots” en “J’avance” twee songs die qua karakter heel erg verschillen. Dansbare instrumentale stukjes worden afgewisseld met catchy refreinen zonder daarbij aan tekstuele kwaliteit in te boeten. ‘Pour t’avoir rendu triste / Je te jure je me suis détestée’, klinkt het op “Des mots”, waarna het geheel openbreekt in een refrein dat we al snel proberen mee te zingen. Op “J’avance” zit het tempo er goed in door een pulserende beat, terwijl het geheel verrassend vrolijk klinkt. De donkere wolken lijken voorbijgeschoven te zijn en dus mag er gedanst worden.
Ailleurs n’existe pas is een overtuigend geheel dat divers genoeg is om onze aandacht de hele tijd vast te houden. Daarmee kan er gedanst worden, maar wordt er ook een veilige bubbel geboden. Met deze tweede ep lijkt de artieste haar plekje te willen verzekeren en dat is wat ons betreft geheel terecht. We hopen ML dan ook deze zomer op een van de vele festivals aan het werk te zien.
Leni Sonck schreef deze recensie voor de muziekwebsite Dansende Beren.
