Toen ik terugging naar mijn barbier uit Gaza stond er opeens een barbier uit Latakia in Syrië voor mij. Hij vertelde mij dat hij Palestijns-Syrisch is. Hij woont sinds vijfentwintig jaar in België en is sindsdien kapper in de Malibranstraat in Elsene. Na drie jaar rust, keert hij terug naar zijn job bij de barbier van Gaza.
Ik zei ‘lijhia wa Cha’er’ (baard en haar) zoals het is, maar kort. Ondertussen liep de kapper uit Gaza naar een supermarkt om een colaatje te gaan halen. Het was geen Pepsi, omdat het bedrijf openlijk Israël steunt. Dat weten ze allemaal goed.
De man die me nu knipte, had er goesting in. Het typische Arabische kapsel was bijna geknipt of ik zei: ‘vergeet niet, zoals vroeger’. Daarna deed hij nog eens een show erbij voor de ‘baksjisj’ of de fooi. Hij kon toveren met alle voorwerpen van het kappersuniversum. Hij begon te kappen met de tondeuze, mijn neus en oren (en dat vond ik vies) met de tondeuze te pluimen en natuurlijk met de achterkant van de haardroger mijn oren te blussen.
Ondertussen toonde hij beelden van zijn stad Latakia. Een prachtige kuststreek met allemaal mooie gebouwen, maar niet zo groot. Hij vertelde dat daar vader Hafiz Assad (1930 – 2000) was geboren. Om juist te zijn is het Qardaha, op enkele kilometers van de havenstad. En toen zei hij: ‘maar daarna kwam de revolutie’ (hij scrolde YouTube naar beneden om allemaal video’s van de revolutie te tonen).
Toen we naar het einde van de knipbeurt gingen, zette hij een Arabische klassieker op. Ik dacht Kadim Al Sahir uit Irak. Hij zei dat deze ouder was. Ik heb ooit eens mijn 2 cents over de Syrische Revolutie gegeven en gezegd dat, als je in Latakia woont, je beter niets doet aan het begin van die revolutie. De reden daarvoor is omdat er twee Russische basissen zijn vanwaar hun luchtmacht opereert. Latakia heeft of had ook de beste tandartsenopleiding ter wereld, voor São Paulo. Maar zoon Bashar Assad trok naar Londen om er oogheelkunde te studeren.
