Gisteren verkocht ik mijn Baghdad Noir, een collectie kortverhalen over Bagdad van bekende lokale schrijvers. Ik ben nu bij, door de belangrijkste moderne Arabische literatuur die Irak te bieden heeft te lezen. Tijd voor een extrapolatie naar Brussel. Ik zou voor Syrië kiezen. Met Irak heb ik niet veel te maken.
Ik ben me aan het voorbereiden op Valentijn, dus ik ging mijn bondgenoot op zoeken. Toen realiseerde ik mij dat haar vader een pintje aan het drinken was in een donker hoekje van het restaurant in Brussel. Ik vroeg mij een glas wijn en zette mij erbij. We begonnen te dardashen (kletsen) over de Arabische Wereld en de oorlog in Jemen die nu begint.
Na drie glazen wijn uit Puglia zei hij dat hij lessen Levantijns-Arabisch gaf en hij vroeg zich af of ik niet geïnteresseerd was. In Syrië, Jordanië, Libanon en Palestina spreken ze deze variant. Ik dacht bij mezelf: je spreekt geen Arabisch als je geen dialect kent. Er waren tot nog toe vijf vrouwen ingeschreven voor de les. De lessen beginnen in februari. Het zal wel moeten, want onze wereld heeft daar een oorlog verloren.
Ik herinner me nog goed de tijd in 2011 toen ik geneeskunde aan het studeren was en Arabisch sprak. We moesten kiezen tussen de studies of de Arabische Lente. In mijn geval was de afweging snel gemaakt omdat ik niet kon kiezen. Ik was te vergevorderd in die wereld om nog afstand te nemen. Ik werd gepositioneerd bij de soennieten.
Dus nu ga ik terug naar de plaats waar het allemaal begon. Het Centre Culturel Arabe in Saint-Josse, dat waren de laatste banden met de diaspora die ik mij herinner voor ik in de void sprong die de Arabische Lente had geslagen in 2011.
Ik ga niet undercover. De wereld van vijanden is al lang voorbij. Ik deed reeds onderzoek over de Syrische diaspora in São Paulo, nu zou ik dit willen doen voor Brussel. De verhalen vertellen van de Syrische diaspora in Brussel, de Brusselse Syria Noir.
