In Medea’s Kinderen koppelt de Zwitserse theatermaker Milo Rau het Griekse mythologische verhaal van Medea aan een waargebeurde Belgische tragedie. Geneviève Lhermitte, in het stuk Amandine Moreau genoemd, vermoordde in 2007 met een mes haar 5 kinderen in haar woning in Nijvel. Opnieuw een verbluffende voorstelling van NT Gent.
Het stuk opent ludiek met de aankondiging van het nagesprek. Peter Seynave nodigt de zes acterende kinderen uit op het podium om te praten over de voorstelling en het repetitieproces, waarna het publiek met zijn talrijk aanwezige theaterstudenten vragen zou mogen stellen.
De gespreksleider weet zich schijnbaar geen houding te geven: zijn vragen klinken nu eens hoogdravend, dan weer kinderachtig en een oudere jongen berispt hij voortdurend over zijn gsm-gebruik. Maar de kinderen, tussen 8 en 14 jaar oud, zeggen tussen neus en lippen wel wezenlijke dingen over hun angst voor een klimaatramp, de bedreiging van AI of de impact van gepest worden. De jonge Vik blijkt een studax te zijn die zich verdiept heeft in het oude Griekse theater en het spijtig vindt dat eigentijdse regisseurs, zoals Rau, niet de originele teksten spelen. Ook het gebrek aan een duidelijk vooraf uitgeschreven scenario wordt aan de kaak gesteld
Dat klinkt als metahumor, en de voorstelling zit inderdaad vol slimme spiegeleffecten, re-enactments en herinterpretaties. Op het scherm zien we op het strand van Oostende Medea een draak verslaan om haar man Jason te redden. Later zal Jason haar in de steek laten, en om hem te wreken zal Medea hun beider kinderen vermoorden. In een andere sequentie zien we de ouders van Amandine die betreuren dat hun dochter hen uit de weg ging sinds ze haar man leerde kennen. We herkennen Sien Eggers als getekende oudere vrouw. Heel wat scènes worden door de kinderen live nagespeeld op het podium. Seynave is de cameraman van dienst en neemt erna tijd om met de kinderen te reflecteren over thema’s als liefde en dood.
We worden ook meegenomen in het verstikkende leven van Amandine. Haar Marokkaanse man is grotendeels afwezig. Ze is extreem afhankelijk van diens inwonende adoptievader Dr. Glas, waardoor een toxische thuissituatie ontstaat. Eenzaam glijdt ze weg in een depressie. Ze besluit een mes te kopen, uit het leven te stappen en haar kinderen mee te nemen in de dood. Maar zichzelf van kant maken, lukt niet, en ze belt de politie. Niet lang nadat ze uit de gevangenis vrijkomt, wordt haar aanvraag voor euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden goedgekeurd.
Rau kiest ervoor de kindermoorden van Amandine expliciet te tonen en niet te kiezen voor de suggestie, zoals in het Griekse theater. De lange wurg-, steek- en verstikkingsscènes zijn ijzingwekkend. Je kan een speld horen vallen in het theater. Maar als daarna de nek doorgesneden wordt, spat het nepbloed gretig rond als in een goedkope horrorfilm, wat het realistische karakter ondermijnt. De camera zoomt intussen ook in op willekeurige objecten – een bril of een fles – om te laten zien dat het leven gewoon doorgaat, maar ook dat alles theatraal in scène gezet is. Het is uiteindelijk een louterende ervaring om de gruwel in de ogen te zien, in een gecontroleerd kader dat voor alle betrokkenen veilig is. Wegkijken is geen optie meer.
De cirkel is rond als het nagesprek wordt voortgezet terwijl de jonge acteurs de vele bloedvlekken op hun kleren en lichaam wegwegen. De kinderen antwoorden vaak ontwapenend grappig, maar ze worden in hun prille levenswijsheid tegelijk serieus genomen. Een donker wereldbeeld doemt op, maar de liefde brengt ook hoop. Een jonge speelster brengt nog een pakkende versie van Les Yeux de Ma Mère van Arno. Voor vragen uit het publiek is er uiteindelijk geen tijd meer.
Medea’s Kinderen is een gedurfde cocktail van een intriest verhaal, culturele referenties, existentiële reflecties en speelse humor. Het recept van Rau werkt wonderwel. De staande ovatie houdt aan, het stuk zindert lang na.
Medea’s Kinderen ging in première in NT Gent op 18 april en is nu op tournee in het buitenland (Amsterdam, Douai, Wenen, Venetië). In oktober komt het stuk opnieuw naar Gent.
