Het is een mooi vakantiehuis, geriefelijk, goed ingericht, best gezellig ook, maar als de batterij van je smartphone plat is bij aankomst, dan kan je wel het huis niet binnen. Want dat kan alleen … via de app. Een constante stress over het al dan niet voldoende opgeladen zijn van telefoon of powerbank als gevolg.
Om die digitale sleutel te installeren, verwijderde ik dan maar de NMBS-app. Die heb ik hier toch niet nodig. Maar eigenlijk: wat is er mis met een ouderwetse sleutel, een deur met code of een magnetische kaart?
Vandaag: een uitje naar de vuurtoren. Een ticket online kopen, lijkt ons hiervoor overkill. We kopen wel een kaartje aan de kassa. Aangekomen blijk je ook hier alleen een ticket te kunnen kopen via een QR-code. Pardon?
En neen het is niet dat de toren onbemand is. Er staat wel iemand die jouw digitale ticket scant en die bovendien ook nog een winkeltje met allerhande leuke prullaria uitbaat. Maar ter plaatse een entree verkopen? Ho maar.
Kamernummer per mail
Het doet me terugdenken aan een paar dagen geleden. Een heel fijn hostel in Amsterdam, het mag gezegd, maar dat toch bij mijn feedback als negatief punt kreeg: ‘overdigitalisering’. Heel vriendelijke ontvangst, daar niet van, maar toen de jongedame aan de receptie me in plaats van me mijn kamernummer en sleutel te geven, om mijn e-mailadres vroeg (huh, had ze dat dan niet? Ik kreeg namelijk al massa’s mails van hen) vroeg ik toch even waarom ze dat nodig had: ‘Dan krijgt u zo meteen een e-mail met uw kamernummer en code’. ‘Kan u dat niet gewoon opschrijven?’ ‘Dat is beter voor het milieu zo’, wist ze me te zeggen. Aangezien de mail niet aankwam, schreef ze het alsnog voor me op.
Tsja, ik kon het niet laten haar vriendelijk even mijn twijfel mee te delen. Zo’n stukje papier met een kamernummer op en een code, zou dat werkelijk zoveel vervuilender zijn dan die ene mail (en ik zweeg over al het automatische mailverkeer dat ik al van dit hotel mocht ontvangen)? Had ze er al over nagedacht dat elke smiley op Whatsapp, elke email, elke dwaze grap, die wordt verzonden en ergens op een server wordt bijgehouden, massa’s elektriciteit verbruikt, … die toch ook weer ergens vandaan moet komen (goh als er kenners in deze materie dit lezen, vertel me gerust wat de laatste betrouwbare onderzoeken hierover zeggen, want misschien heb ik het helemaal mis). ‘Oh ja’, zei ze met de pracht van een glimlach van iemand die daar werkelijk nog nooit over nagedacht had, ‘Nou daar had ik nog niet aan gedacht, dankjewel.’ ‘Graag gedaan’.
Gare Maritime – East Wing
Het doet me ook denken aan die keer dat ik in die foodcourt op Tour & Taxis een thee bestelde en dat zonder smartphone trachtte te doen.
De zaak was nog niet zo lang open en ze waren hun kluts kwijt en ik de mijne ook, want toen ik moest zeggen of ik ‘East’ of ‘West’ Wing zat, dacht ik: ‘Huh? Ik zit nog niet eens, wat maakt dat nu uit?’
Ik kreeg dus geen automatische notificatie op mijn smartphone om te vertellen dat mijn thee met nummer C3567 (ah neen dat is de code van het toilet op de vuurtoren hier) al tien minuten klaar stond. Aan de East Wing, denk ik.
Een laatste om het af te maken. Een zonnige avond op een van de mooiste terrassen in Brussel. Ik ben alleen, er is nog één tafeltje vrij. Al loopt het personeel af en aan met drank, je bestelling opnemen, doen ze niet. Als je alleen op stap bent, is opstaan en aan de toog gaan bestellen trouwens geen optie. Je plaats wordt onverbiddelijk ingenomen of je spullen zijn verdwenen en geen van beide resultaten zijn gewenst.
Uiteindelijk probeer ik het menu te scannen en besluit dan toch te bestellen via de website. Koffie, maar welke dan? En wil ik veel suiker of geen suiker? Of honing? En welke melk? Ik sukkel me een weg doorheen de bestelling. Bij het afrekenen neemt het ding mijn eerste kaart niet aan, even later bevind ik me in een doolhof van vragen: adres, telefoon, geboortedatum, ze vragen nog net niet wat mijn favoriete tv-programma is. Het is bijna het einde van de tweede coronatijd. Dus neen, ik vind het niet erg om op een papiertje mijn gsm-nummer achter te laten bij een café, dat ze dat dan na een week vernietigen of zo, maar plots schrijf ik mijn hele privéleven uit… en dat – zo merk ik – niet eens op de site van de zaak, maar op die van de betalingsinstantie. WATTTE! (WTF!)
Oost West, Cirio best
We zijn een kwartier verder, ik heb de bestelling nog steeds niet kunnen afronden en vraag me zo stilaan af of het de moeite nog waard is: 4 vette euro’s betalen voor een koffie –zonder koekje -, waar ik ondertussen een kwartier zelf tijd aan kwijt ben, bovendien privacy voor inruil, en dat alles zonder die kleine luxe van het leven: iemand die je komt vragen wat je graag wil drinken. Ik bedacht dat ik de koffie misschien zelf ook nog even kon komen zetten, nu ik toch bezig was.
Conclusie, ik gaf het op en besloot te blijven zitten op het terras, en te genieten van de zon. Misschien zou er wel iemand me komen wegsturen, wat gebruikelijk is voor cliënteel dat niet consumeert, dan kon ik gelijk dan even mijn bestelling plaatsen.
Een half uur heb ik er nog gezeten, tot de drang naar een drankje te groot was. Ik besloot naar de Cirio te gaan. Misschien niet de beste koffie van de stad (wel de beste half-en-halfkes met een portie zoute knabbels erbij) en volgens mij ook niet met havermelk te krijgen, maar de zaak heeft wel vaste obers die hun vak kennen en het eer aan doen. Dat én het fantastische interieur maakt het nog steeds een van mijn favoriete plaatsen.
Ik heb er die dag ook een half uur op het terras gezeten, vooraleer iemand mijn bestelling opnam, maar ik kreeg er een glimlach bij, een babbeltje, een gedogend, maar wel toeziend oog op de dakloze man die me kwam vragen of ik voor hem even naar het opvangcentrum wilde bellen, een korte babbel met de bellende man erbij, een grapje en een koffie die helemaal tot aan mijn tafel gebracht werd: Oost? West? Niks van: Cirio best!
Appcriminatie
Terwijl ik dit schrijf lees ik dat Unia en Test Aankoop de NMBS achter de veren zit, vanwege kortingen die alleen via de app te krijgen zijn. Goed zo! ‘Het gaat maar om een paar euro’s’, aldus de NMBS. Wel als het dan toch niet veel verschil uitmaakt, dan kan je die tickets via alle kanalen tegen de meest voordelige prijs aanbieden, niet? Naast de NMBS zijn er trouwens nog massa’s andere organisaties, winkels, ketens, etc. die wat mij betreft ook stevig op hun vingers getikt mogen worden. Want voor elk voordeel, voor elke korting, elke informatie die je wil krijgen, moet blijkbaar een app geïnstalleerd worden. De appcriminatie is eindeloos: sneller je bagage inchecken voor het vliegtuig? Even de app installeren en anders mag je in de ellenlange rij gaan staan.
Hangen we echt onze volledige maatschappij op aan het individuele bezit van een smartphone, gemaakt van schaarse grondstoffen, gedolven in mensonterende omstandigheden? Die slechts enkele updates meegaat? Die steeds weer meer capaciteit nodig heeft en waarvan de batterij steevast te snel achteruitgaat? Die mensen die niet digitaal geletterd zijn uitsluit, die wie zijn brein digitaal wil detoxen, daar zelfs bij het bestellen van een simpele koffie de kans toe ontneemt? etc., etc.
Ik ben er niet tegen hoor, een smartphone. Enkele apps brachten ook écht een meerwaarde. Andere daarentegen lijken onnodige handigheidjes, oplossingen voor problemen die er eigenlijk geen zijn.
De Bluebike-app heeft zich zo opgedrongen. Ik koppelde het account nochtans aan mijn Mobib-kaart. Waarom zij per se hun sleutels willen vervangen door een bluetooth-systeem is mij een groot raadsel. Bij mijn eerste rit ontgrendelde dat ding alvast niet en daar stond ik dan met mijn (snel platlopende batterij door de) bluetooth en mijn Bluebike te wachten op een onnodige interventie om dat slot terug aan de praat te krijgen, zodat ik mijn trein kon halen (verder fantastisch fietssysteem trouwens, met de sleuteltjesversie nooit last gehad).
Ik heb tenslotte het geluk dat ik me een smartphone kan permitteren. Alleen: de mijne doet het nog prima, maar helaas is de capaciteit meer en meer beperkt. De apps (en ik had er al niet veel) vlogen er ondertussen één na één af: Telegram, de Europese treinverbindingen, een dating-app, de NS-app, De Lijn, de Villo-app. Ze zijn ondertussen allemaal van mijn telefoon verdwenen, de bankapp inclusief.
Maar ook al heb ik binnenkort dus een nieuwe telefoon met voldoende geheugen voor een overvloed aan apps, dan nog zal ik blijven opteren voor het gevoel van overvloed en de sensoriële sensatie, die zelfs het doorbladeren van een met een stinkende schotelvod afgewreven menukaart me kan geven, zeker als ze met een welgemeende glimlach wordt overhandigd (hm, dat is natuurlijk ook niet overal het geval, maar we blijven even in blijde nostalgie). Dan nog opteer ik voor die kleine dagdagelijkse luxe van de mondelinge bestelling, waarbij je – als je even geluk hebt- ook nog kan vragen om de slagroom niet in, maar bij de koffie te serveren, gewoon omdat je dat lekkerder vindt. Al dat soort dingen die een app niet voor je doet.
