Het was Filip allang een doorn in het oog. Elke keer wanneer hij passeerde aan de Albertina en een blik wierp op Albert I op zijn hoge paard, kromp zijn hart ineen. Niet enkel het beeld van Albert stoorde, maar nog meer zijn arme grootmoe Elisabeth die lager gestald stond met een armzalig bosje netels in haar handen.
“Kijk eens goed,” zei Filip tegen zijn eega, “Albert (want Filip sprak eerder familiair over zijn overgrootvader) kijkt zelfs niet eens naar omoe Elisabeth, hij kijkt langs haar heen.”
“Miljaar, t’as raison cherie, et d’ailleurs.. la Reine kijkt bewonderd op naar hem.”
Was Albert immers niet de oorlogskoning bij uitstek, die fier zijn troepen aanspoorde in de tranchés, met vlag en wimpel, de sabel in aanslag ? Welneen, Filip wist wel beter. Oud-strijders hadden hem verzekerd dat hij maar heel soms en ver weg van het front passeerde op zijn paard en voor de rest zijn dagen sleet in zijn luxueuze villa in De Panne. En merkwaardig, zeiden de oude strijders, er viel die dag geen enkel schot vanuit het vijandelijk front.
Wel verdraaid, zoals we Filip onderhand wel kennen, pakte de Koning de koe bij de horens en verzette zowaar man en paard. Hij gaf terstond opdracht om Albert neer te halen, en op de plek van Elisabeth te zetten, dan nog wel op een ezeltje, het hoofd zwaar gebogen.
Elisabeth kreeg de terechte plek op het paard, het hoofd fier geheven en een viool die ze met beide handen boven haar hoofd hief als een terechte triomf. De rode Koningin, intimus van Einstein, de Majesteit van de wereldvermaarde wedstrijd.
Klaar is kees, dacht Filip. Heerlijk in de geschiedenis dat het recht uiteindelijk zegeviert. Meteen bedacht hij dat er nog veel werk te verzetten viel, in de familie.
Was het werkelijk zo dat opa Albert struikelde op de berg in Marche-les-Dames? Verbrandde Leopold II zijn handjes in Kongo ? En welke was de rol van Nonkel Bo in de affaire Lumumba ?µ
Dat is voer voor een volgende enquête chou, zei Filip tegen de alsmaar bezorgder kijkende Mathilde.
