Berlinde De Bruyckere. Ik wandel – net als zovelen – dagelijks langs haar werk, lezend in Bruzz of starend naar mijn telefoonscherm, terwijl ik op de metro wacht. Als ik opkijk – ook dat gebeurt gelukkig – zie ik de veelkleurige cementtegels achter de tramsporen en valt het me op hoe dit gigantisch kleurrijke tapijt hier en daar een glanzende, dan weer een doffe indruk geeft. Alsof het in grote lappen aan elkaar is genaaid en het verfbad niet overal even kleurvast was. Was dat de bedoeling? Of werkt de tijd anders in op het cementwerk?
Ik heb het haar niet gevraagd afgelopen donderdag, tijdens de persvoorstelling.
Want, ver van Simonis, waar haar werk de achtergrond vormt van de basis van onze mobiliteit, en dichterbij huis dan Venetië, waar ze net haar expo afrondde, kan je tot eind augustus haar werken, die ze beschreef als ‘stories, told with things without value’, ook bewonderen tijdens expo ‘Khorós’ in Bozar.
Voor wie alleen haar wandtapijt kent, is het de kans om de veelzijdigheid van haar werk te ontdekken. Een oeuvre dat gevaarlijk ‘naakt’ in de ruimtes opgesteld staat, in materialen die smeken om meer zintuiglijke ervaringen dan het louter visuele aspect: het gevoel van smeltende was op je huid, vermolmd hout onder je vingertoppen, de geur van dierenhuiden tijdens het zouten, het krakende geluid van scheurend, oud behang,…
Maar … zoals dat geldt voor wel meer dingen die we weleens verlangen te doen: wees braaf, geef je ogen de kost en hou je handen thuis.
*Expo Khorós nog tot 31 augustus in Bozar.
