“Laat de kinderen tot mij komen!” Zelden zag men de rustige koning Filip De Goede zo buitensporig en bezeten tekeer gaan. Het leek of de wereld instortte, een kleine aardbeving in het anders zo vredige Laken.
De koning had argeloos gehoopt op een doorstart in het dossier van de Koninklijke Tuin (zie de Werken van Filip De Goede I) onder impuls van de Brusselse regering. Maar zoals we allemaal weten kon je evengoed blijven wachten op Godot. Of op een paus als vrouw, ik zeg zo maar wat. “Qu’il reste dans son palais,” schreeuwde Laaouej, en “hij moet zijn plaats kennen,” opperde Cieltje Van Achter bescheiden.
“Onzin,” toeterde de vorst. Hij dacht minzaam aan de goede oude tijd van zijn grootoom Leopold II of zelfs overgrootvader Albert I, die konden tenminste nog een steen verleggen in dit vermaledijde koninkrijk.
Mes couilles! (dat dacht hij weliswaar binnensmonds). Onlangs was hij op bezoek in een schooltje, diep in Limburg en een naïeve pas begonnen onderwijzer wilde de slimmerik uithangen. “Wat is het werk van de Koning?”, vroeg hij vol verwachting aan zijn klasje. Een klein wijsneusje durfde zijn vinger op te steken: “De Koning gaat naar overstromingen kijken.” Mon oeil, we zullen wel eens zien.
De koning gebood zonder belet dat alle Brusselse jongetjes tussen vier en zeven jaar zich mochten aanbieden aan de ingang van het paleis in Laken. Er waren nog (Bijbelse weliswaar) koningen die de kinderen tot zich riepen of er zelfs achteraan gingen. Maar Filip had nobeler bedoelingen.
De Brusselse ketten die op die zaterdag verschenen werden met liters limonade vol gegoten en moesten zich toen in een lange rij verspreiden rond de lange muur van de gigantische tuin van de Koning. Er was veel volk op afgekomen, want de kinderen hadden wellicht een vrolijker verrassing verwacht.
Op een fluitsignaal (excusez le mot) van de vorst moesten alle kinderen tegelijk tegen de koninklijke muur pissen, bij wijze van symbolisch protest tegen het buitensporig bezit van een reusachtige private vlek in een overbevolkte stad.
En de koning was van plan dit gebaar iedere week te herhalen om de Brusselse politici te kakken te zetten, weliswaar door te pissen. Op een luchtfoto zag je een immense rij kinderen tegen de muur geplakt, een kilometerslange keten van levende Mannekes Pis, laaiend enthousiast. “Break the wall !” riepen de omstaanders enthousiast, het moest een kreet worden die door alle Brusselse straten luid moest weergalmen.
Vandaag de muur, morgen sloopt hij nieuwe heilige huisjes in onze verwaarloosde hoofdstad. Ach, Filip De Goede, hadden we maar een handvol politici van zijn allooi. Handelen zonder verwijl. Weg met de uitvluchten, origineel, gedurfd. De daad bij het woord.
Die Filip, we blijven zijn vermetel spoor volgen in spanning en gretige verwachting. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
