Het blijft niet zo simpel, een goede frituur uitkiezen. Iedereen heeft ook zo zijn eigen favoriete voorkeuren waaraan zo’n eetbarak moet beantwoorden: “de Bicky’s moeten impécable zijn” ofte “de frieten vooral vers gesneden”, terwijl een derde zwicht voor de “geniale stoofvleessaus van het huis”.
Zelf stond ik deze avond met enkele vrienden braaf aan te schuiven bij het welgekende Maison Antoine. Voor lekkere (en gerenommeerde) aardappelstokjes hebben we veel over, maar een half uur blijft natuurlijk wel iets lang duren als je honger hebt. Dus begon de dagdroom: waar in Brussel kan je nog lekkere frietjes verkrijgen (en indien mogelijk met kortere wachttijden)?
Amélie Notomb had het al over de strijd tussen de “clan van Jourdan” en “die van Flagey”. Zelf rekende ze zichzelf tot die laatste. Hoewel ik haar boeken ten zeerste apprecieer, hebben de aanhoudende werken (volgens mij ligt het plein al open sinds ik terug ben in Brussel, 3 jaar geleden) me daar tot nu toe weggehouden. Desalniettemin zijn we er toch in geslaagd een voorlopige lijst van goede alternatieven op te stellen:
- Frituur Bompa: deze frituur op de Kroonlaan ter hoogte van Mouterij staat gekend om haar lekkere saus XL (mayonaise met dille). De uitbater is van Vlaamse komaf en bedient u vrolijk in drie talen. De frietjes smaken er altijd goed en soms zelfs excellent. Het verhaal achter de naam? De schoonvader van de friturist was “ne rossen”. Dat zorgde voor ongelofelijk veel bijnamen. Op een dag was die vuurtoren dat zo beu dat hij op tafel klopte en om de aandacht van iedereen vroeg. Nu, het was een stevige jongen, dus dat maakte best wel wat indruk. “Als er nu nog één iemand mij rossen of zo noemt, dan zal het zijn beste dag niet zijn”, roept hij voor heel het café. Blijkt er toch iemand rad genoeg van tong te zijn om te vragen hoe ze hem dan wel mogen noemen. Er wordt even nagedacht, en dan roept de twintiger triomfantelijk “Bompa”. Aldus geschiedde.
- Chez Patrick: Over de naam zijn we niet echt zeker. Wat wel vaststaat is dat het zich vlakbij Metro Pannenhuis bevindt en dat de frietjes nog met de hand worden gesneden. Mensen die in het Lakense wonen kennen de frituur allemaal (naar ’t schijnt), voor ons ‘gewone Brusselaars’ is dit (ten onrechte?) een nobele onbekende frituur.
- Chez Moustache: nog een frituur die in een huis is gevestigd, aan de Waversesteenweg (vlakbij Buedts richting Chasse). De frietjes bij Moustache zijn van variabele kwaliteit, maar hij heeft lange openingsuren. Het volk is er soms, tja, hoe zullen we het zeggen, wat marginaal. Maar de frituur is het allerminst: Moustache aanvaard bijvoorbeeld zonder problemen maaltijdcheques. En de gewone cola met citroen, in België nog quasi onvindbaar, die staat hier gewoon tussen de andere blikjes (uit Frankrijk geïmporteerd).
- Het station van Etterbeek: Goh, menigmaal hebben we hier tijdens onze studententijd frietjes besteld. Al strompelend vanuit de Confrator (“de Confi”). Nu, op de naam van het frituur kunnen we helemaal niet komen, maar wat wel nog vers in het geheugen ligt is dat de frieten er veeeeeeettig waren. En dat het nog altijd hetzelfde madammeke is dat ze bakt.
Nu, dit overzicht is verre van volledig (denken we bijvoorbeeld nog aan de frituur in Sint Joost (waarvan de grootvader van de uitbater volgende de legende aan de vader van Antoine heeft uitgelegd hoe frietjes maken). Meer nog, we zijn zeker dat u er nog een aantal kunt aan toevoegen. Ga u gang middels de ‘reacties’: wat we willen weten is het antwoord op de gecombineerde vraag: “Waar haalt u uw fritekes, en waarom juist daar?”
