In Knack verscheen een artikel waarin gewag werd gemaakt van het feit dat de verkeerspolitie niet meer weet wat gedaan met het geld uit de inning van verkeersboetes. Dat geld moet wettelijk terug afvloeien naar de verkeerspolitie maar die ontbreekt het ondertussen niet meer aan de nodige werkingsmiddelen.
Ik ben verbaasd dat tijdens het debat hierover in de media bij mijn weten niemand gesuggereerd heeft het geld voor de verbetering van ons wegennet aan te wenden. Wanneer je België binnenrijdt vanuit Nederland, Duitsland, Frankrijk of het Verenigd Koninkrijk, zijn de verschillen gewoonweg frappant. Ik heb het niet alleen over de staat van ons wegdek maar eveneens over de organisatie van de openbare weg.
Laten we de heraanleg van het kruispunt van de Mouterijstraat en de Victor Jacobslaan met de De Theuxstraat, de Nieuwelaan en de Philippe Baucqstraat als voorbeeld nemen. Op dit Brusselse kruispunt komen niet minder dan vijf straten samen. Aanleiding voor de heraanleg schijnt de verlenging van de spoorwegbrug in de Mouterijstraat en de heraanleg van tramlijn 81 geweest te zijn.
De werken zijn nu ongeveer afgelopen. Er is een nieuwe brug; de tramsporen zijn heraangelegd; de verse witte verf van de wegmarkeringen contrasteert prachtig met het diepzwart van het pas gestolde asfalt. Maar mijn ontgoocheling was groot toen ik zag dat er fundamenteel niets is veranderd. De straten zijn nog altijd even breed. Er zijn nog altijd geen lichten. Het gevaar kan nog altijd van overal komen. Iedereen steekt het krijspunt over door gewoon rechttoe rechtaan af te stevenen op de straat die hij/zij hebben moet.
Dit kruispunt was en zal dus nog voor vele jaren een gigantisch plein blijven in alles behalve zijn naam en het opvallend verschil dat je niet zomaar over een plein mag rijden. Al had je nog geen pleinvrees, hier kan je haar krijgen, zelfs al zit je veilig in je auto.
Eens te meer jammer is dit, aangezien zulke investeringen niet elke dag voor herhaling vatbaar zijn en we dus nog vele jaren met de huidige organisatie van het kruispunt verder zullen moeten. Waarom wenden we het geld dus niet aan voor de professionalisering van onze wegeningenieurs. Die zouden in het buitenland stage kunnen gaan lopen en geen weg zou heraangelegd mogen worden zonder dat er een degelijke studie gebeurt van de verkeersveiligheid volgens de nieuwste concepten en technieken.
