Er waren tijden dat beleefde mensen, met een zekere schroom aan de rokers in hun gezelschap vroegen : “Het stoort toch niet dat we eten ?”.
Dat waren nog eens geen goede tijden.
Sinds één januari ben ik persona non grata in vrijwel al mijn stamcafés, de Greenwich allang, nu ook in de Walvis en de Metteko – La Brocante ben ik nog niet durven gaan kijken.
Als roker ben ik sinds nieuwjaar opgejaagd wild.
Ik weet dat het een kies onderwerp is : niet-rokers halen waarschijnlijk al hun neus op.
Ze hebben een beetje gelijk en een beetje ongelijk.
Ik haat het dat mensen roken terwijl ik zit te eten of dat ik onder een rookgordijn mijn maten moet gaan zoeken.
Dat niet-rokers walgen van nicotine en de walm van een zware Saint-Michel, ik heb er alle begrip voor.
Is er ook begrip voor ons, de paria’s ?
Op café zitten met koffie, citroenjenever of een geueze gaat bij mij onvermijdelijk gepaard met het genoegen van een fijne cigarillo.
Ik lees en schrijf graag, gezeten aan een klein tafeltje, terwijl het buiten regent in langgerekte strepen – zonder wat beschaafde rook gaat veel concentratie en inspiratie verloren, een deel van mijzelf wordt afgesneden.
Een jazzkroeg zonder de smog die de standards omcirkelt en de improvisatie scherpt : ondenkbaar. Een jazz-crooner heeft een doorrookte stem nodig, het is zijn timbre.
Het zijn geen castraten.
Rokers worden nu bij het vuil gezet. Behalve alle kwalijke ziektes, die ons worden voorspeld, worden we nu ook veroordeeld tot chronische bronchitis. In weer en wind worden we naar tochtige portieken of achterafstegen verbannen. Je ziet ons staan, haar in de wind, bibberend, snel zuigend aan onze saffies, zonder genot of inspiratie.
Waarom kan er niet wat hoffelijkheid zijn van beide kanten ?
Stel u voor dat ik het gezelschap zou weigeren van zware drinkers, automobilisten, cannabisgebruikers, liefhebbers van rock-concerten, vleeseters en junkfooders, slagroom- en chocoladeliefhebbers, pijnstillersgebruikers en obesitaslijders.
Allemaal risicopatiënten die de Volksgezondheid in het gedrang brengen.
Mijn vriendenkring zou fors inkrimpen.
Ik weet wel, rokers besmetten ook andere mensen (zoals óók automobilisten).
Waarom kan een café geen twee compartimenten voorzien, zodat ieders keuze wordt gerespecteerd ?
We zijn vergleden van het éne uiterste in het andere.
Er is een verschil tussen een verslaafde kettingroker en iemand die af en toe het genoegen van een cigarillo proeft.
Zoals er een verschil is tussen een alcoholicus en iemand die een goed glas wijn apprecieert.
En er een verschil is tussen een muziekliefhebber en een freak die doof wordt omdat hij wekelijks een hardrockconert bijwoont.
Let it be.
http://hetrijkderzinnekes.blogspot.com/
