Ik lees in de ochtendkrant dat Lucas VanderTaelen een boekje uitheeft over Brussel, met als titel : “Berichten uit..”.
Bij nader toezien zijn het berichten over de spanningen tussen Maghrebijnse jongeren en andere bewoners en meer bepaald over het al of niet verband tussen jongerenwerkloosheid en religieuze radicalisering en de onverdraagzaamheid tegenover andersdenkenden.
Ook over hoe sommige jongerengroepen zich de straat toe-eigenen met een ongehoorde brutaliteit.
De recensent van dienst heeft het verder over de linkse kerk met hun multi-culturele clichés en starre blindheid voor mistoestanden in de Brusselse onderbuik.
Ik heb het boek nog niet gelezen maar ga dit zeker doen want ik mag VanderTaelen wel, alleszins meer dan éne Wim Van Rooy of Benno Barnard.
Ik zal één en ander niet tegenspreken, ik omhels de kosmopolitische smeltkroes van deze stad maar ik wil ook mijn ogen niet sluiten voor onverdraagzaamheid en gebrek aan respect voor de elementaire beginselen van onze rechtsstaat alsdaarzijn vrijheid van meningsuiting, gelijkberechtiging tussen man en vrouw, vanzelfsprekende tolerantie tegenover homosexualiteit, niet- of andere religiositeit.
Ik ben er zelf nog nooit mee geconfronteerd geweest alhoewel ik mij zeker niet opsluit in het Dansaertgettho. Ik werk in de Anneessenswijk, frequenteer graag en veel Molenbeek, Sint-Gillis, Kuregem, Laag Vorst – toch plekken die als branché worden omschreven.
Toegegeven, het kan mij morgen overkomen en als man van middelbare leeftijd heb ik vermoedelijk een streepje voor.
Ik zie dagelijks hangjongeren die tot ’s avonds laat teveel lawijt maken in mijn buurt, ik beluister vermoeid verhalen van mijn Maghrebijnse vrienden, die geen pratikerende moslims zijn, over homosexualiteit die ze als een ziekte beschouwen, over de vrouw die haar plaats moet kennen: dat is aan de haard – en wat nog meer.
Ik luister en zeg ongezouten mijn mening, voorlopig komen we – op dat vlak – niet dichter bij mekaar.
Er zijn ook andere verhalen van jonge Noordafrikanen die daartegen ingaan, misschien te weinig, maar ze bestaan ook. Wellicht is de andere groep te dominant, te luidruchtig, te brutaal aanwezig, dat zal wel.
Zoals het mij stoort dat ik nog te vaak jonge gasten tegen de muur geplakt zie, gereed om te fouilleren, soms voor een bagatel of wegens te brutale bek.
Ik begrijp ook wel de frustratie van politiemensen, sommigen die het goed bedoelen, maar allemaal over dezelfde kam worden geschoren. Bitterheid langs weerskanten.
Nine eleven heeft veel meer in gang gezet dan alleen de oorlogen in Afghanistan en Irak.
Vergis ik mij dat het de radicalisering langs beide zijden heeft aangewakkerd ?
Wat ik jammer vind in gans het verhaal is het ontbreken van mensen die daar overheen kijken, niet redeneren in het wij en zij verhaal, maar nuchter en ernstig de problemen in de ogen kijken zonder zich langs beide zijden te verliezen in clichés. Ik denk dan ook vooral aan Maghrebijnen die ook in deze hun nek uitsteken. En natuurlijk verstandige, moedige politici en beleidsmensen.
Ik denk met plezier aan Les Barons, aan Sam Touzani, aan de uitstekende reeks ‘De School van Lukaku” op TV Eén.
Allemaal mensen die de problemen niet onder de mat vegen maar zich evenmin verschansen in een egelpositie.
Ik hoop dat het boek van VanderTaelen daartoe ook een bijdrage levert en zich niet inschrijft in het wij en zij verhaal.
Brussel blijft ondanks en dankzij een boeiende multi-Cul, het is aan ons en vele anderen om ze leefbaar te houden.
meeroverbrussel : hetrijkderzinnekes.blogspot.com
