Het Ter Kamerenbos is een van de groene longen van Brussel. Het park is een ontwerp uit 1862 van de vermaarde Duitse landschapsarchitect Edouard Keilig, die goede contacten onderhield met Leopold II. Het bos is uitgewerkt in de Engelse stijl, een tuinconcept dat de natuur probeert te imiteren. De aanplanting van het groen en de weggetjes worden vooral gekenmerkt door een grote onregelmatigheid. Welke negentiende-eeuwse Nederlandse schrijver en literatuurcriticus was vol lof over het democratische karakter van het bos?
Het Terkamerenbos is het corso van de burgerij zelf, aangelegd door een gemeentebestuur, uitdrukking van een eigen nationaliteit. De omvang en het landelijke zijn met dit nieuwe in overeenstemming. De natuur is een verenigingspunt geworden voor alle klassen van de samenleving zonder onderscheid. Het vierspan van de koningin, de landauer van geld- en geboorteadel, ontmoeten in de avenue Louise de tramwagen der kleine beurzen en eerbiedigen in de eenzaamheid van het bos de rust van de voetganger. De volken hebben gelijk, wanneer zij verlangen dat de beschaving zal uitlopen op zulk een parlement onder de blote hemel.
Het citaat komt uit Het land van Rubens (1879) van Conrad Busken Huet. In dat reisboek brengt hij hulde aan het vele schone en goede dat hij tussen Oostende en Spa heeft aangetroffen. Hij toont zich in het zestiende hoofdstuk bijzonder opgetogen over Nieuw-Brussel, waarin hij aan de Boulevard du Nord, in een bloemlezing van stijlen, de smaakvolste particuliere huizen van Europa ziet verrijzen en in een ander gedeelte van de stad het Justitiepaleis ziet ontstaan, waarin “ruimte is voor de dieven en de moordenaars van een geheel werelddeel”.
