Volgens het tv-scherm zijn we aangekomen in Antwerpen-Centraal, maar de trein staat stil in Brussel-Noord. Een oudere vrouw spoort met haar man naar Charleroi. Naast haar zit een jonge moeder met een guitige baby op haar schoot. De grijze vrouw kijkt vertederd en glimlacht naar de moeder. “Mignon,” zegt ze tegen haar man. Plotseling staat de jonge vrouw op. “Could you hold her a moment, please,” vraagt ze in Oxford-Engels. Haar buurvrouw staat perplex. Waarop de mama vraagt of ze Engels spreekt. “A little bit,” stamelt de oude vrouw. De mama trekt zich even terug om spullen te pakken om de baby nog beter in te duffelen. De oude vrouw koestert de rondkijkende baby alsof het haar geliefkoosde kleinkind is. Als ze de baby zachtjes teruggeeft, vraagt ze in moeizaam Engels of het een jongen of een meisje is en hoe oud het kind is. Een meisje van twaalf weken, vertaalt ze tegen haar man. Haar blik blijft gericht op de baby. Ze wuift en maakt babygeluidjes. Als ze in Charleroi aankomt, zal ze nog naglunderen.
