L’Archiduc. Sinds vele jaren associeer ik deze plek met zaterdagavonddisco en archi-veel volk. Nu kom ik er op een woensdag binnen, en wat blijkt: er is nog jazz over. Liveconcert met twee saxen, piano, drums, onder de naam ‘Bianchini invites Rodriguez’.
De keet is matig en aangenaam gevuld. De witte lelies doen als vanouds hun geurwerk. Ik bestel als klassieke opener de Carlsberg en kijk op de kaart. Pisco Sour, 10 euro. De vorige keer dat ik die prijs consulteerde, stond hij nog op zeven of acht. Is het al zo lang geleden?
Hier moet je cocktails drinken, heb ik geleerd, ongeacht de prijzen. Hoe het glas, eens afgewerkt, traagzaam op de marmeren toog naar je toe geschoven werd, met een kleine draaiing aan het eind, elegant en uitnodigend, als een omkijkend vrouwenkopje dat een blik vermoedt, een zachte rimpeling in de nek die opkomt en weer verdwijnt, een klimmende wenkbrauw die mijn richting opdraait.
Is het de fysieke schoonheid van deze plek die de mensen hier tot verfijning noopt, telkens weer en over de jaren heen? Ik zie lachende gezichten, mensen die hun beste beentje voorzetten, galanterieën. Er wordt aan het vernis van de beschaving gewerkt.
Jazz en niets anders past bij deze bar, als het erop aankomt.
L’Archiduc, Antoine Dansaertstraat 6, 1000 Brussel
