Beste buschauffeur van De Lijn,
Maandagochtend omstreeks 8.35 uur fietste ik, in de as van de Leopold II-laan, ter hoogte van het Saincteletteplein. Bij gebrek aan fietspad, reed ik tussen de tramsporen, de baan die ook jouw bus volgt richting centrum.
Jij reed met volle snelheid achter me aan en toeterde meermaals om mij duidelijk te maken dat ik, voor jou, te traag ging. Net voorbij de bocht van de tram, een heikel hindernis om over te fietsen, stak je me bruusk en rakelings voorbij. Ik voelde de luchtverplaatsing. Ik lag er bijna onder. Je reed zo snel dat je zeer scherp rechts moest bijhalen om nog op tijd aan de volgende halte te kunnen stoppen (op de Antwerpselaan, ter hoogte van metrohalte IJzer).
Voor mij fietste een jonge moeder die jij in jouw razernij niet gezien had. Ze kon nog uitwijken. Ze lag er bijna onder. Ze schreeuwde het uit. Kwaad. Angstig.
Ik fiets al jaren in Brussel. Ik hou van de vrijheid. Ik zal het nooit opgeven. Maar het is een gevecht. Het loopt weldra fataal af. Verander je gedrag. Nu.
Met vriendelijke groeten,
Pieter
(c) http://oliphotos.skyrock.com, 2013
Pieter Dudal is een 31-jarige ingenieur uit Brussel. Hij fietst al zes jaar dagelijks door de stad.
