Ik neem dagelijks tram 92. Ik stap altijd op aan Ma Campagne. Je weet wel, de fijne buurt in het grensgebied tussen Sint-Gillis en Elsene, niet ver van Vorst op weg naar het mooie Ukkel. Afstappen doe ik aan Koning. De tram nemen is fijn. Je komt meestal dezelfde mensen tegen op lijn 92. Verzorgd, volgens de laatste trends, vrouwen in kleedjes van &Other Stories of Cos, hier en daar een Chaneltas, vrouwen met een krant of iPad, vaders die hun kinderen naar school brengen, knappe mannen die af en toe vriendelijk naar jou lachen. Dagelijks tot aan Koning hetzelfde tafereel.
(c) ThePegasus, Wereldwijde Trams Wiki
Op 16 juni 2016 moest ik vroeg naar Schaarbeek, met de tram 92. Ik zat voor een man die elke dag zijn zoontje naar school brengt. Het kindje speelt dagelijks hetzelfde spelletje op de iPad van zijn vader. “Papa, ik heb honger”. Het jongetje kreeg een voorgesneden appel. Het leven zoals het is op de tram 92, dacht ik.
Deze keer moest ik niet in Koning afstappen maar Verboekhoven om dan de tram 55 te nemen naar de halte Helmet. Mijn dagelijks tafereel was na de tramhalte Kruidtuin verstoord. Geen man die een appeltje gaf aan zijn zoon maar een vrouw die River Cola gaf aan een krijsend kind. Vrouwen die de tram nemen in hun pyjama, een andere vrouw had gewoon gaten in haar trui met vettig haar en beet constant aan haar vuile nagels. Ze leek depressief met haar peuters op de tram. Een andere man schreeuwde tegen een kindje “Je vais t’en coller une si tu t’assies pas!”. Toen ik aan Verboekhoven afstapte kwam een man naar me toe en vroeg “Tu n’es pas d’ici?” Ik aarzelde om te antwoorden maar schudde dan neen met mijn hoofd. “Je peux ton numéro?”. Ik rolde mijn ogen en liep in de tram 55 weg met Beyonce in mijn oren. ” Tell him boy bye” Negeren die dude.
Na een lange trip kwam ik aan in Helmet. Met mijn iPod, mijn Givenchyzak, mijn & Other Stories-schoenen en fancy kleedje. En toen bleef ik even stilstaan. Ik besefte toen dat er een andere wereld is na de halte Koning. Een wereld waarmee ik niet dagelijks geconfronteerd word. Een wereld die meer aandacht verdient. In Brussel bepaalt een tramhalte of een postcode of een kind op de tram een appeltje krijgt of River Cola. Die tram 92 toch!
Tracy T. postte deze tekst op Entramie, een blog met Brusselse tramverhalen. Nog tot 28 december kun je in de wijk Midi-Lemonnier een expo bekijken, een visuele vertaling van 13 verhalen.
