Dames en heren,
Wat hebben de Kruidtuin en witlof met elkaar te maken?
Wij vertellen het u.
Eerst en vooral, wist u dat de gemiddelde Belg maar liefst zeven kilogram witlof per jaar verorbert? Zelf eet ik bijna nooit witlof, dus misschien zijn er Belgen die dan wel véértien kilogram witlof per jaar soldaat maken!
Wat de Kruidtuin betreft, of in de taal van Voltaire, de Botanique, deze werd door Victor Hugo een echt wereldwonder genoemd:
Brussel heeft twee wereldwonderen: de Grote Markt met zijn heerlijke wafels en het mooie panorama van de Kruidtuin!
Of we aan deze uitspraak veel waarde moeten hechten, dat is nog maar de vraag. Immers, diezelfde Victor Hugo noemde de toenmalige Franse keizer Napoleon III een landsverrader, en hij trachtte daarbij – zonder succes – het volk tot verzet op te roepen. Victor Hugo vatte de situatie toen beknopt samen:
Et s’il n’en reste qu’un, je serai celui-là
Een dappere, maar helaas weinig opbeurende conclusie.
Toen vluchtte hij snel naar Brussel, en hij verstopte zich in de Kruidtuin.
Echter, door zijn quote over de twee wereldwonderen in Brussel, hoefde de Arm der Wet slechts op twee plaatsen te gaan zoeken, en hopsakee, bingo.
De Kruidtuin werd aangelegd in 1826, en om de jonge lezertjes enig historisch perspectief mee te geven: Facebook, Pokemon, de Tesla, dat bestond toen allemaal nog niet. De Kruidtuin werd uitgetekend door de beroemde tuinarchitect Charles-Henri Petersen. De officiële opening vond plaats in 1829. Wat was iedereen blij, toen de Kruidtuin feestelijk werd geopend.
Behalve de pestlijders, want de Kruidtuin werd aangelegd precies dààr waar – voor die feestelijke opening dus – hun tuintje zich had bevonden. De Brusselse pestlijders waren zonder enige vorm van inspraak van de ene dag op de andere hun moestuintje kwijt.
Fraai was dat.
Wat veel minder gekend is: de tuinarchitect Charles-Henri Petersen was voor en na zijn werkuren een beroemde duivenmelker.
Champions League. Europese top.
En dus ook wereldtop, want in de andere continenten at men duiven toen gewoon op, als lekkernij.
In ieder geval, vloog er een blauwe geschelpte mee van Charles-Henri Petersen op de meerdaagse fond naar Barcelona, dan stopten de andere duivenmelkers bij voorbaat hun duifjes weer terug in hun mand, geheel ontmoedigd.
Daar was geen kruid tegen opgewassen.
In die optiek was Charles-Henri een beetje de Usain Bolt van zijn tijd.
Met dien verstande dat hij het vuile werk door zijn duiven liet opknappen.
En hoe zit het nu met dat witlof, hoor ik u denken?
Wel, in de kelderverdieping van de Botanique werd het witlof ontdekt, volgens de volkse overlevering!
Die volkse overlevering wil dat het witlof bij toeval werd ontdekt door de Brusselse boer Jan Lammers.
Boer Lammers verstopte in de Botanique cichoreiwortels onder een dun laagje zand.
Na de winter merkte de wakkere boer Lammers plots dat de bittere wortels waren uitgegroeid, en dat de witte blaadjes best lekker waren.
Vooral met een kaassausje in de oven, zo ontdekte boer Lammers, en voor de niet-vegetariërs: met een mals plakje hesp er rond.
Mercantiel geïnspireerd, kwam Jan Lammers op het idee om deze groente te verkopen als wit lof.
En het vervolg kent u: wij eten dus met z’n allen – gemiddeld – 7 kilogram per jaar van dit witte goedje!
Met smakelijke groeten,
